Mια απλή «επιστροφή στην καθημερινότητα» έμελλε να γίνει η διαδρομή …χωρίς επιστροφή!

Τι να πεις και πώς να το περιγράψεις με λόγια; Άνθρωποι που μέσα σε δευτερόλεπτα έχασαν τη ζωή τους, τους ανθρώπους τους, τη χαρά τους, αυτό που πριν ήταν απλώς δεδομένο.

Μικρά παιδιά, έφηβοι, φοιτητές που άδραξαν την ευκαιρία να κάνουν ένα μικρό ταξίδι για το τριήμερο, να πάνε να διασκεδάσουν, να δουν τους δικούς τους ανθρώπους, να αλλάξουν παραστάσεις… Και μετά, μετά όπως γίνεται πάντα, ήρθε η ώρα της επιστροφής. Ναι, της συνηθισμένης άχαρης επιστροφής που σε επαναφέρει στην καθημερινότητα, στο σχολείο, στη σχολή, στη δουλειά, στις κλασικές και αναπόφευκτές σταθερές μας από τις οποίες οι περισσότεροι θέλουμε λιιιίγο να πάρουμε μια απόσταση, μια ανάσα και ξανά.. εκεί θα γυρίσουμε. Ή μήπως όχι;

Δεν είναι το τρένο, το λεωφορείο, το αυτοκίνητο,το αεροπλάνο, είναι η κακιά στιγμή! Αυτή η ρημάδα η αναποδιά, η λάθος κίνηση, ο λάθος χειρισμός από κάτι, κάποιον, από το σύμπαν που θα σε φέρει στο λάθος σημείο τη λάθος ώρα. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, δεν μπορώ να βρω λέξεις να περιγράψω και να δώσω πραγματικά μια ουσιαστική εξήγηση για ποιον λόγο μπορεί να συμβεί ένα κακό σε έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον σε πολλούς ταυτόχρονα!

Μέσα σε αυτό το τρένο ήταν και δυο άνθρωποι που γνωρίζω. Η Ζωή και ο μικρός Βασίλης. Είναι συγγενείς ενός πολύ αγαπημένου μου ανθρώπου -και δευτερευόντως θα πω συνεργάτη-, του Αντρέα. Η Ζωή επέστρεφε με τον μικρό της «άγγελο» από την Αθήνα, σε ένα τυπικό ταξίδι για λόγους υγείας του μικρού. Η υπόλοιπη οικογένεια τους περίμενε στη Θεσσαλονίκη με πολύ χαρά και προσμονή. Το ταξίδι με το τρένο ήταν ρουτίνα για τους ίδους αλλά και για τόσο άλλο κόσμο που χρησιμοποιεί το πιο ασφαλές αυτό μέσο για την άνετη μετακίνησή του από Αθήνα για Θεσσαλονίκη.

Βρίσκονταν στο δεύτερο βαγόνι, στις θέσεις 55-56. Καθώς το τρένο ήταν σε πορεία, μέσα σε δευτερόλεπτα οι δύο τους έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους, στην κυριολεξία! Η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Το βαγόνι χτυπούσε ανεξέλεγκτα, μαζί του και τα σώματα όλων των επιβατών. Όταν σταμάτησε το τρένο, δεν μπορούσε κανείς να βρει την έξοδο για διαφυγή. Ήταν όλοι χτυπημένοι και σοκαρισμένοι. Η Ζωή ούρλιαζε, ήταν σε κατάσταση σοκ. Δίπλα της νόμιζε πως ο μικρός Βασίλης ήταν νεκρός. Μόλις τον είδε να κλαίει, έψαχνε τρόπο να βγει από το βαγόνι, να σωθεί κι εκείνη και κυρίως ο μικρός. Το 7χρονο παιδί φώναζε, έκλαιγε και έλεγε στη μαμά του «Δεν θέλω να καώ, δεν θέλω να πεθάνω». Αχ! Αυτός ο Βασιλάκης! Δεν θα πω περισσότερα γιατί δεν μου το επιτρέπει η συνείδησή μου, όχι η δημοσιογραφική αλλά η προσωπική.

Μέσα στην ατυχία τους μια χαραμάδα «φωτός», θείου φωτός, ένα άνοιγμα στη λαμαρίνα του τρένου ήταν η σωτηρία τους. Ένας συνεπιβάτης τους βοήθησε να βγούν με δυσκολία από την τρύπα. Οι δυο τους, παρά τα τραύματά τους, σκαρφάλωσαν, πατούσαν επάνω σε διαλυμένα σίδερα, σε ένα χάος, όπου μπορούσαν, για να απομακρυνθούν όσο πιο μακριά μπορούσαν από το σημείο της τραγωδίας. Έπρεπε να απομακρυνθούν από το σημείο γιατί η φωτιά ήταν πολύ κοντά τους. Ο κόσμος ούρλιαζε, φώναζε βοήθεια. Όλοι ήταν σε κατάσταση πανικού και σοκ και κανείς δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε.

Σε 5 λεπτά είχαν έρθει η αστυνομία, το ΕΚΑΒ, η πυροσβεστική. Τους έριξαν σχοινί, τους ανέβασαν επάνω και αμέσως με ασθενοφόρο μεταφέρθηκαν εσπευσμένα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας. Η Ζωή διεκομίσθει στο νοσοκομείο με πολλαπλά κατάγματα στα πλευρά τα οποία προκλήθηκαν στην προσπάθειά της να σώσει τον μικρό Βασίλη. Τα ράμματα στο κεφάλι -όπως λέει και η ίδια- είναι όλα περαστικά. Ο μικρός ευτυχώς χτύπησε ελάχιστα, έχοντας μόνο λίγους μώλωπες στον ώμο του. Όλα τα άλλα έχουν περάσει στην ιστορία.

Κάποιοι θρηνούν ακόμη και θα θρηνούν για πάντα, κάποιοι άλλοι δοξάζουν τον Θεό που τους φύλαξε και είναι ακόμη ζωντανοί δίπλα στους αγαπημένους τους ανθρώπους. Και ναι, μπορούν πάλι να γυρίσουν στην καθημερινότητά τους με όσο πόνο και εφιάλτες μπορούν να αντέξουν. Οι άλλοι, εκείνοι που δεν τα κατάφεραν, κοιτάζουν από ψηλά ακόμη την άμορφη καμμένη μάζα στην κοιλάδα των Τεμπών ρωτώντας ΓΙΑΤΙ;

Γιατί ρε γαμώτο;

Διάβασε επίσης:

Το ανατριχιαστικό σκίτσο του Αρκά για την τραγωδία στα Τέμπη

Το σιδηροδρομικό δυστύχημα που σημειώθηκε το βράδυ της Τρίτης 28/2 στα Τέμπη αμαύρωσε το ξημέρωμα της 1ης Μαρτίου αλλάζοντας τις ζωές πολλών συνανθρώπων μας, για πάντα. Η τραγωδία ανείπωτη! Ο Πρωθυπουργός κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος ενώ δύσκολα μπορούν να χωρέσουν λόγια για να περιγράψει κανείς το τι συνέβη.

Μετρώντας μέχρι στιγμής 41 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, οι αγνοούμενοι ακόμη αναζητούνται. Όπως έχει γίνει γνωστό, κάηκε ολοσχερώς το πρώτο βαγόνι και καταπλακώθηκε από το δεύτερο, ενώ συνεχίζονται οι προσπάθειες απεγκλωβισμού, με τις ελπίδες να λιγοστεύουν για να βρεθούν ζωντανοί μέσα στα σίδερα. Ο Εκπρόσωπος Τύπου του Πυροσβεστικού Σώματος μίλησε για 72 νοσηλευόμενους, ενώ τόνισε ότι το έργο της ταυτοποίησης είναι πολύ δύσκολο καθώς στο σημείο όπου ξέσπασε η πυρκαγιά αναπτύχθηκαν πολύ υψηλές θερμοκρασίες, που ξεπερνούν τους 1.300 βαθμούς Κελσίου.