Βραδινό φαγητό μπροστά στη τηλεόραση; Ναι, κάνει καλό

Θυμόσαι που μας έλεγαν από μικρά παιδιά ότι το να τρώμε μπροστά στην τηλεόραση είναι λάθος; Εμπειρίες ανθρώπων που δοκιμάζουν εδώ και καιρό το δείπνο μπροστά στην τηλεόραση δείχνουν ότι τελικά στην πραγματικότητα κάνει καλό.

Τη δεκαετία του ‘70 στην Αμερική κυκλοφορούσαν ειδικά τραπεζάκια που δίπλωναν και χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για να τρώει κανείς μπροστά στη τηλεόραση. Σίγουρα έχεις δει σε παλιές ταινίες μία σκήνη σαν αύτη, όπου ο ατίθασος έφηβος γιος προσπαθεί να το σκάσει από την μπροστινή πόρτα χωρίς να τον καταλάβουν οι γονείς του, οι όποιοι κάθονται στις αναπαυτικές τους πολυθρόνες με τα τραπεζάκια τους μπροστά και τρώνε το προπαρασκευασμένο γεύμα τους.

Βραδινό φαγητό μπροστά στη τηλεόραση; Ναι, κάνει καλό

Τα τραπεζάκια αυτά στην ελληνική τους εκδοχή – θα μπορούσαμε να πούμε- κυκλοφορούσαν σε ξύλο, δεν δίπλωναν και ήταν μία πιο κομψή εκδοχή αυτού που οι Αμερικάνοι είχαν δημιουργήσει σαν βραδινή τελετουργία. Πλέον όμως και για την Αμερική αυτά τα τραπεζάκια αποτελούν την ανάμνηση μιας άλλης εποχής. Τι θα γινόταν όμως εάν τα επαναφέραμε; Μία αμερικανική οικογένεια βρήκε στην σοφίτα του σπιτιού της ένα ξεχασμένο σετ από αυτά τα τραπεζάκια -της οικογενείας που κατοικούσε πριν στο σπίτι εκείνο-, από την δεκαετία του ‘70 και αποφάσισε να τα χρησιμοποιήσει. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι τους αλλάξαν τη ζωή. Ο λόγος που συνέβη αυτό είναι γιατί απομακρύνθηκαν από το στημένο διαδικαστικό του δείπνου στο τραπέζι και πέρασαν σε μία άλλη πιο ανάλαφρη εκδοχή του.

Στην ελληνική εκδοχή τους – θα μπορούσαμε να πούμε- κυκλοφορούσαν σε ξύλο, δεν δίπλωναν και ήταν μία πιο κομψή εκδοχή αυτού που οι Αμερικάνοι είχαν δημιουργήσει σαν βραδινή τελετουργία. Πλέον όμως και για την Αμερική αυτά τα τραπεζάκια αποτελούν την ανάμνηση μιας άλλης εποχής. Τι θα γινόταν όμως εάν τα επαναφέραμε; Μία αμερικανική οικογένεια βρήκε στην σοφίτα του σπιτιού της ένα ξεχασμένο σετ από αυτά τα τραπεζάκια της οικογενείας που κατοικούσε πριν στο σπίτι εκείνο, από την δεκαετία του ‘70 και αποφάσισε να τα χρησιμοποιήσει. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι τους αλλάξαν τη ζωή. Ο λόγος που συνέβη αυτό είναι γιατί απομακρύνθηκαν από το στημένο διαδικαστικό του δείπνου στο τραπέζι και πέρασαν σε μία άλλη πιο ανάλαφρη εκδοχή του.

Όλοι λένε ότι πρέπει να τρώμε στο τραπέζι. Όλοι. Ο παππούς, η γιαγιά, οι φίλοι ακόμα και οι διάσημοι, διατείνονται για το πόσο σημαντικό είναι η οικογένεια να τρώει μαζεμένη γύρω από ένα τραπέζι. Έχω διαβάσει ένα εκατομμύριο συνεντεύξεις με διασημότητες που προσπαθούν να αποδείξουν σε όλους ότι είναι εμπλεκόμενοι γονείς και όλοι επαναλαμβάνουν το ίδιο πράγμα: «Πάντα φροντίζω να κάθομαι για δείπνο στο τραπέζι κάθε βράδυ μαζί με τα παιδιά μου και τον σύζυγο μου».

Βραδινό φαγητό μπροστά στη τηλεόραση; Ναι, κάνει καλό

Η Jen McGuire και η εμπειρία της οικογενείας της

Η οικογένεια McGuire σταμάτησε να τρώει γύρω από ένα τραπέζι και κατάφερε να έρθει πιο κοντά ακριβώς επειδή έκανε το αντίθετο – άνοιξε τα αναδιπλούμενα τραπεζάκια της και έφαγε μπροστά στην τηλεόραση- ισχυρίζεται ότι: «Προσπαθούσαμε να τρώμε στο τραπέζι, τα παιδιά κι εγώ. Ένας από εμάς (εγώ) το έκανε πολύ, στην πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν ένιωθα ότι έπρεπε να αποδείξω κάτι τον εαυτό μου επειδή ήμουν μόνη μου ως γονιός ή επειδή είχα τέσσερα αγόρια ή επειδή αυτό είναι γενικά η γονεϊκότητα, να προσπαθείς πάντα να αποδείξεις σε κάποιον ότι κάνεις καλή δουλειά . Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, έβαζα πάντα δύο από τα αγόρια μου να στρώσουν το τραπέζι και τα άλλα δύο αγόρια να το καθαρίσουν. Μέχρι εκεί όλα καλά, όλα τα φαγητά στο τραπέζι και οι χαρτοπετσέτες μας διπλωμένες και το μεγάλο μας μπολ με τον πουρέ πατάτας να κρυώνει ανάμεσά μας. Όμως ήταν η συζήτηση, το μάσημα της τροφής και η οπτική επαφή που την νιώθαμε λάθος.»

«Λοιπόν, πώς ήταν το μάθημα σήμερα;» Θα ρωτούσα. Ο Cue (ένας από τους γιους μου) σήκωσε τους ώμους του, προφανώς, γιατί αυτή είναι η δεύτερη χειρότερη ερώτηση στον κόσμο αμέσως μετά από το «Τι νέο υπάρχει;», «Τι νέα;» θα ρωτούσα στη συνέχεια. Ένα από τα αγόρια απαντούσε μερικές φορές με μια απάντηση τόσο ασαφή όσο η ερώτησή μου. Σίγουρα δεν ήταν μία ουσιαστική συνομιλία για το δείπνο που φιλοδοξούσα και δεν γελούσαμε καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι όλοι θα θέλαμε να είμαστε αυτοί οι άλλοι άνθρωποι που είμαστε όλη μέρα στο σχολείο και στη δουλειά ή με τους φίλους μας, και εδώ στους καναπέδες μας, με αυτούς τους δίσκους τηλεόρασης, τρώγοντας δίπλα δίπλα, το πετύχαμε. Είμαστε η καλύτερη εκδοχή μας».

«Πλέον κάνουμε πλάκα, σχολιάζουμε κάτι που μπορεί να παρακολουθούμε στην τηλεόραση, παρακολουθούμε και κάποια τηλεοπτική εκπομπή αλλά κυρίως μιλάμε. Το κοινό φαγητό, φράσεις όπως «Δώσε μου το αλάτι, το κέτσαπ». Τα πρόσωπά τους είναι τόσο αφύλακτα, η ομιλία τους χαλαρή, εύκολη και αστεία. Οι συζητήσεις μας είναι αυθόρμητες και εγώ μαθαίνω συνέχεια κάτι καινούργιο».

Εξωτερίκευσε τον ανέμελο εαυτό σου

Σίγουρα, εξακολουθούν να κάνουν δείπνα Χριστουγέννων, Ευχαριστιών και γενεθλίων στο τραπέζι αλλά μόνο και μόνο επειδή αυτές είναι μέρες που ούτως ή άλλως φαίνονται σαν να είναι «μεγάλη υπόθεση». Είναι οι μέρες που θα κάτσεις να φας στο σπίτι με τα καλά σου ρούχα, θα στρώσεις το τραπέζι με κεριά και λουλούδια και σίγουρα θα δώσεις πολύ μεγάλη σημασία στην προετοιμασία του φαγητού, όπου αν θες μπορείς να την κάνεις και αύτη οικογενειακή υπόθεση με την συμμετοχή ακόμα και των μικρότερων μελών.

Το να αποδεχτούμε τους εαυτούς μας ως ανθρώπους που θέλουν να τρώνε μπροστά στην τηλεόραση, που θέλουν να φορούν φούτερ, να κάθονται σταυροπόδι στον καναπέ και να μισοβλέπουν παλιά επεισόδια από «Τα φιλαράκια» ενώ τρώμε είναι κάτι που θα έπρεπε να είναι αποδεκτό και να μην σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαι κακός γονιός ή σύντροφος. Εξάλλου σε όλους μας αρέσει περισσότερο αυτή η εκδοχή μας μόνο και μόνο επειδή είναι η αληθινή, είμαστε καλύτεροι τότε. Έχουμε την δυνατότητα ακόμα και με αφορμή από κάτι που ακούσαμε στην τηλεόραση να κάνουμε ο ένας τον άλλον καλές ερωτήσεις και παίρνουμε καλές απαντήσεις. Όχι επειδή διαβάζουμε από ένα σενάριο, αλλά επειδή κάνουμε ένα διάλειμμα από την στημένη καθημερινή συμπεριφορά μας και τότε βγαίνει ο πραγματικός, ήρεμος εαυτός μας.

Υποθέτω ότι αυτό θα πρέπει να ισχύει πάντα, όλοι πρέπει να είμαστε αυτοί οι «άλλοι» αληθινοί άνθρωποι όλη μέρα στο σχολείο, στη δουλειά και με φίλους και οικογένεια. Δυστυχώς όμως πρέπει να συνεχίσουμε να προσαρμόζουμε τον εαυτό μας σε αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαστε. Αλλά εδώ σε αυτούς τους καναπέδες, με αυτούς τους δίσκους τηλεόρασης, τρώγοντας δίπλα δίπλα; Ίσως βρούμε την καλύτερη εκδοχή μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ