«Boston Strangler»: Η πραγματική ιστορία που έγινε ταινία με την Keira Knightley

Το 1962, η Loretta McLaughlin, δημοσιογράφος στην Boston Record-American, παρατήρησε ένα μικρό άρθρο θαμμένο στην πέμπτη σελίδα μιας τοπικής εφημερίδας, το όποιο μιλούσε λεπτομερώς για τη δολοφονία μιας γυναίκας που είχε βρεθεί στραγγαλισμένη στο διαμέρισμά της. Κάτι σχετικά με αυτό φάνηκε οικείο στη McLaughlin, η οποία έψαχνε κάποια παλιά αποκόμματα και βρήκε μια ιστορία για μια χήρα που είχε επίσης στραγγαλιστεί σε μια άλλη γειτονιά. Οι λεπτομέρειες των εγκλημάτων έμοιαζαν περίεργα. Την έπιασε η λαχτάρα να ξεφύγει από το γραφείο lifestyle και να ασχοληθεί με μια καλή, χορταστική ιστορία σαν και αύτη που φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρουσα από το να κάνει κριτική για ένα νέο μοντέλο τοστιέρας.

Έτσι, η McLaughlin (Keira Knightley) έψαξε λίγο ακόμα, έκανε μερικές επισκέψεις σε αστυνομικά τμήματα και μπαρ αστυνομικών, κάνοντας πολλές ερωτήσεις. Τα αφεντικά της εφημερίδας πιστεύουν ότι είναι λίγο άπειρη για τέτοιου είδους έρευνες – για να μην αναφέρουμε ότι είναι κυρία! – έτσι της αναθέτουν ως συνεργάτη την Jean Cole (Carrie Coon), μια λίγο πιο έμπειρη δημοσιογράφο που δουλεύει μυστικά για να αποκαλύψει μια απάτη σε γηροκομείο. Η ιδέα δύο γυναικών δημοσιογράφων που κυνηγούν στοιχεία για έναν μανιακό δολοφόνο τους φαίνεται σαν ένα ωραίο διαφημιστικό κόλπο και ίσως πουλήσει μερικές ακόμα εφημερίδες. Αλλά οι συνδυασμένες προσπάθειες της McLaughlin και της Coon να πιάσουν αυτόν τον δολοφόνο, τον οποίο η πρώτη ονομάζει “Στραγγαλιστή της Βοστώνης”, θα οδηγήσουν τελικά στη σύλληψη του Albert DeSalvo και στην αποκάλυψη ενός από τους πιο διαβόητους κατά συρροή δολοφόνους της δεκαετίας του 1960.

Ή ίσως και όχι, σύμφωνα με το «Boston Strangler», την ταινία του Hulu που επανεξετάζει την υπόθεση -και πιο συγκεκριμένα το έργο αυτών των δύο δημοσιογράφων για τον εντοπισμό και τη σύλληψη του δράστη- στο όνομα της ψυχαγωγίας αληθινών εγκλημάτων του 21ου αιώνα. Από τη μία πλευρά, πρόκειται για ένα τυπικό θρίλερ, στο οποίο οι λιγότερο λαμπερές, πιο κοπιαστικές πτυχές της τέταρτης εξουσίας εξυμνούνται -δεν υπάρχει τίποτα πιο «σέξι» από το να ψάχνεις τα ευρήματα αυτοψιών και τα έγγραφα των ιδρυμάτων; Ας το ξανασκεφτούμε.- το ίδιο και οι άνθρωποι που εργάζονται επίμονα για μια ιστορία μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες αντιμετωπίζονται σαν μεγάλοι αμερικανοί ήρωες.

Οι McLaughlin και Cole ήταν σίγουρα, καθώς ήταν εργαζόμενες μητέρες και σύζυγοι που κοπίαζαν για τις προσδοκίες που τους επιβάλλονταν στον επαγγελματικό και προσωπικό στίβο της εποχής. Μπορείς να καταλάβεις γιατί η Knightley και η Coon θα ήθελαν να υποδυθούν αυτούς τους χαρακτήρες, επειδή και οι δύο είναι υπεράνθρωπα αφοσιωμένες στη δουλειά τους και καμία από τις δύο δεν είναι αγία- η McLaughlin δέχεται συνεχώς την κόλαση του συζύγου της (Morgan Spector) επειδή εργάζεται πολλές ώρες, και η οικογενειακή ζωή της Cole είναι, κατά δική της παραδοχή, ένα άσπρο-καυτό χάος. Παρόλο που ο δολοφόνος που κυκλοφορεί ελεύθερος στη Μασαχουσέτη μπορεί να στοχεύει κυρίως ηλικιωμένες γυναίκες, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει στόχος και για αυτές τις γυναίκες δημοσιογράφους. Ο πραγματικός μπαμπούλας εδώ είναι το ιδιαίτερα έντονο στέλεχος του σεξισμού που διαπερνούσε όλες τις πτυχές της ζωής στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 1960, και όπως και στο πρόσφατο «She Said», το στοιχείο του ΧΧ-χρωμοσώματος προσθέτει ένα επιπλέον επίπεδο δράματος και κινδύνου σε κάθε στροφή της πλοκής. Ο Woodward και ο Bernstein δεν αναγκάστηκαν ποτέ να έρθουν αντιμέτωποι με συμβάντα παρενόχλησης στο γραφείο ή να αμφισβητηθούν για την δουλεία του εξ΄ αιτίας του φύλου τους.

Και από την άλλη πλευρά, «Ο Στραγγαλιστής της Βοστόνης» εκμεταλλεύεται σε μεγάλο βαθμό τη συνεχιζόμενη γοητεία που ασκεί η φρικιαστική, διεφθαρμένη και φιλική προς τα ταμπλόιντ τροφή του χθες, και εδώ μπαίνει η πτυχή του «ή μήπως όχι». Υπάρχει ένας αινιγματικός πρόλογος που λαμβάνει χώρα στην πόλη Ann Arbor στο Michigan, όταν ο DeSalvo (David Dastmalchian) τελικά συλλαμβάνεται, και επιστρέφουμε στον τόπο του εγκλήματος. Μπορεί να υπήρχαν αρκετοί στραγγαλιστές που δρούσαν σε διάφορες περιοχές, όλοι με τον ίδιο τρόπο δράσης, και όλοι τους μπορούν να εντοπιστούν στο ίδιο ψυχιατρείο. Ο DeSalvo εξακολουθούσε να εμπλέκεται, ένα τεστ DNA το 2013 τον συνέδεσε οριστικά με τη δολοφονία της Mary Sullivan. Ωστόσο, η ταινία συνεχίζει να παίζει με την ιδέα ότι αυτές οι 13 ανθρωποκτονίες δεν ήταν έργο ενός ανθρώπου, αλλά πολλών, και να τονίζει πώς η επιμονή της McLaughlin και της Cole, ήταν αύτη που την έκανε μια ανοιχτή και ξεκάθαρη υπόθεση και οδήγησε ενδεχομένως σε μερική αποτυχία της δικαιοσύνης.

Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα προσθήκη του υποθετικού σενάριού, τύπου «τι θα γινόταν αν», που αξίζει να ακολουθηθεί σε βάθος. Το «πώς» της παρουσίασης όλων αυτών από την ταινία είναι περισσότερο θέμα εδώ. Ερώτηση για τους κινηματογραφιστές είναι η έξης: Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο φίλτρο που να έχει απλά το όνομα «David Fincher» και να κάνει τα πάντα να μοιάζουν σαν να παρακολουθείς το έργο του συγκεκριμένου δημιουργού; Μπορεί ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Matt Ruskin να δανείζεται απλόχερα από πολλές ταινίες για την εξιστόρηση αυτής της πραγματικής ιστορίας τρόμου, από τη «Σιωπή των Αμνών» μέχρι το «Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου» και ένα σωρό άλλες κλασικές ταινίες, αλλά μια συγκεκριμένη πηγή έμπνευσης συνεχίζει να ξεπερνά τις άλλες: Αυτό θέλει τόσο πολύ να είναι το νέο Zodiac ή τουλάχιστον ένα μικρότερο επεισόδιο του Manhunter των Fincher & Co.

Το ότι το «Boston Strangler» δεν φτάνει ούτε κατά διάνοια σε αυτό το επίπεδο αφήγησης ή κινηματογράφησης είναι δεδομένο, αφού λίγες ταινίες το καταφέρνουν. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο συνεχίζει να μιμείται αυτή την προκατασκευασμένη οπτική παλέτα μοιάζει σχεδόν σαν να στοχεύει σε μια συντόμευση όσον αφορά την αφηγηματική προσκόλληση. Αλλά η ταινία αποδεικνύει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι είναι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού της.

Παρ΄όλα αυτά η ταινία αποτέλει μια θαυμάσια ερμηνευτική στιγμή για την Keira Knightley, η οποία υποδύεται τη Loretta McLaughlin με ένα νικηφόρο μείγμα αποφασιστικότητας και προοπτικής για τον σεξισμό και τον περιορισμό των ευκαιριών της εποχής. Αλλά στις σύντομες εμφανίσεις τους, ο Alessandro Nivola και ο Rory Cochrane προσδίδουν ο καθένας μια συναρπαστική γεύση στους ρόλους τους ως ντετέκτιβ.

«Από τις εκατοντάδες γυναίκες στις οποίες επιτέθηκε ο DeSalvo », λέει η Loretta στον Jack και στην Jean για τον κύριο ύποπτο, «όλα τα θύματά του ήταν νεαρές». Ακόμη χειρότερα, με τον δολοφόνο να κυκλοφορεί ελεύθερος, τα εγκλήματά του προσφέρουν μια απρεπή κάλυψη. «Άλλοι άνδρες χρησιμοποίησαν τον Στραγγαλιστή για να ξεφορτωθούν τις γυναίκες που δεν ήθελαν πια κοντά τους».

Το να παρακολουθήσεις τις ανατροπές στην αληθινή ιστορία του Στραγγαλιστή της Βοστώνης, όπως την παρουσιάζει αυτή η ταινία, μπορεί να είναι λίγο άκαρπο, αφού υπάρχει μια κατανόηση από τον θεατή ότι η λύση είναι ένας κενός στόχος. Και σίγουρα δεν βοηθάει το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης Matt Ruskin συχνά πλαισιώνει τη δράση με στασιμότητα, μένοντας στις παρυφές των σκηνών που θα γίνονταν σκηνές δολοφονίας και χτίζοντας τον χαρακτήρα του Anthonly DeSalvo μόνο σε αναδρομές και μια αμφισβητούμενη ομολογία δολοφονίας που οδηγεί σε μεγαλύτερη απογοήτευση τη Loretta McLaughlin. Εμείς με τη σειρά αισθανόμαστε μία απογοήτευση ως θεατές, επειδή όλη η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι μελαγχολική και γεμάτη από ιδιαίτερα μουσικά θέματα που σε κάνουν να νιώθεις ότι σε κάθε σκηνή θα γίνει φόνος.

«Boston Strangler»: Η πραγματική ιστορία που έγινε ταινία με την Keira Knightley

Ευτυχώς το cast ισορροπεί την κατάσταση και σώζει τις όποιες σκηνοθετικές αστοχίες με την Knightley είναι καταπληκτική ως Loretta, και το να την παρακολουθείς να ξεπερνάει τον ανάλγητο αποκλεισμό που συναντά ως δημοσιογράφος για να αποκτήσει τελικά πηγές, στοιχεία και ιστορίες είναι ικανοποιητικό. Η Carrie Coon κάνει την Jean Cole όχι απλώς μέντορα της Loretta, αλλά έναν χαρακτήρα με δικά του σημαντικά επίπεδα. -Οι λίγες σκηνές μεταξύ της Coon και της Knightley, είτε στη δουλειά είτε σε συζήτηση πάνω από ουίσκι, είναι μερικές από τις καλύτερες του «Boston Strangler»-. Εν κατακλείδι Πρόκειται για μια στιβαρά δημιουργημένη ταινία που στηρίζεται υπερβολικά στη διάθεση της να εδραιώσει την αξιοπιστία του μυστηρίου δολοφονίας, αλλά επωφελείται από μια σειρά καλοπαιγμένων μεμονωμένων στιγμών. Η Keira Knightley ηγείται ενός δυνατού cast στο «Boston Strangler», οι οποίοι όλοι αξίζουν τον χρόνο που διαρκεί η ταινία και την προσοχή μας σε αυτή την ιστορία αληθινού εγκλήματος, ακόμη και αν ο αιωρούμενος αέρας που την διαπνέει και το μελαγχολικό soundtrack αρχίζουν να γίνονται λίγο ασφυκτικά.

Διάβασε επίσης:

A Spy Among Friend:Η νέα σειρά με τον Damian Lewis & τον Guy Pearce στη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου

Η σειρά «A Spy Among Friends» αφηγείται την ιστορία της φιλίας μεταξύ των βρετανών κατασκόπων Kim Philby και Nicholas Elliott. Ο Philby, ως γνωστόν, ήταν διπλός πράκτορας της Σοβιετικής Ένωσης και αυτομόλησε στη Μόσχα το 1963, αφού αποκαλύφθηκε ότι ήταν κατάσκοπος των Σοβιετικών. Πέρασε τα τελευταία του χρόνια στη Μόσχα, μέχρι που πέθανε το 1988.

Ο ηθοποιός Guy Pearce αναλαμβάνει το ρόλο του αξιωματικού της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών και διπλού πράκτορα της Σοβιετικής Ένωσης Kim Philby. Αλλά ήθελε πραγματικά ο Philby να αυτομολήσει το 1963 ή δεν είχε άλλη επιλογή; «Η ιστορία είναι τα επακόλουθα όλων των πραγμάτων που είχε κάνει», λέει στο Town & Country ο ηθοποιός Guy Pearce, ο οποίος υποδύεται τον Philby. «Βλέπουμε όλα τα πράγματα που έκανε, αλλά βλέπουμε και τα επακόλουθά τους, τα οποία είναι αρκετά συναρπαστικά».

«Boston Strangler»: Η πραγματική ιστορία που έγινε ταινία με την Keira Knightley

Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Ben Macintyre, το «A Spy Among Friends» προσπαθεί να κατανοήσει γιατί ο Philby κατέφυγε στη Σοβιετική Ένωση και πώς γλίτωσε από το να είναι διπλός πράκτορας για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν είναι πολλά γνωστά για το τι συνέβη στον Philby αφού έφυγε από το Ηνωμένο Βασίλειο, γεγονός που καθιστά την ιστορία του ιδανική για δραματοποίηση. Η απόφαση να επικεντρωθεί στην αποστασία του Philby και όχι στην επιλογή του να κατασκοπεύσει για τους Σοβιετικούς ήταν απλή για τον δημιουργό και συγγραφέα της σειράς Alexander Carey. «Δεν ξέρουμε τίποτα γι’ αυτό, οπότε μπορώ να επινοήσω ό,τι θέλω», αστειεύεται στο Town & Country. «Αλλά αυτό που είπαμε, βασίζεται στην αλήθεια και σε συζητήσεις με τον -συγγραφέα- Ben (Macintyre) και στη δική μου έρευνα επίσης. Αυτό που προσπαθούσα να φανταστώ ήταν πραγματικά μια κατάσταση του μυαλού που άρχισε να αλλάζει και η λαβή του Philby πάνω στην υπερδύναμη του άρχισε να ξεφεύγει και να αντικαθίσταται από την αδιαφορία».