Dead Ringers:Το remake με πρωταγωνίστρια τη Rachel Weisz που είναι ίσως ανώτερο από το πρωτότυπο

Η νέα έκδοση του «Dead Ringers» στο Prime Video λειτουργεί καλύτερα μόλις αποχωριστείς τις αναμνήσεις σου από το εξαιρετικό πρωτότυπο του 1988. Σίγουρα, εξακολουθεί να είναι η ιστορία των δίδυμων γιατρών γυναικολόγων και διατηρεί σε υγιή βαθμό την παγωμένη απειλή του πρωτότυπου, αλλά διαμορφώνει μια δική της μοναδική, σίγουρη ταυτότητα που δικαιολογεί και με το παραπάνω την ύπαρξή της. Το «Dead Ringers» του 2023 είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή αντιγραφή της πηγής, αντλώντας έμπνευση από το βιβλίο «Δίδυμοι» των Bari Wood και Jack Geasland για να κάνει κάτι πολύ δικό του. Με τρία επεισόδια σε σκηνοθεσία ή συν-σκηνοθεσία του σπουδαίου Sean Durkin («Martha Marcy May Marlene», «The Nest») και ένα εκπληκτικό από τη σπουδαία Karyn Kusama («The Invitation»), πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης. Η αίσθηση στο πρώτο μισό της σεζόν ότι ίσως δεν δικαιολογεί να είναι μια 6ωρη σειρά αντί για μια 2ωρη ταινία εξαφανίζεται από το εκπληκτικό τελευταίο κεφάλαιο, ένα φαύλο έργο που θα σταθεί μαζί με τα καλύτερα επεισόδια της τηλεόρασης φέτος.

Η Rachel Weisz κάνει μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της ως Elliot και Beverly Mantle, ένα ζευγάρι διάσημων γυναικολόγων που σχεδιάζουν να ανοίξουν ένα κέντρο τοκετού υψηλής τεχνολογίας και κέρδους. Αμέσως, η Weisz διακρίνει τις αδελφές, κάνοντας το έτσι ώστε να μπορείς να καταλάβεις αν η ψυχρή Elliot ή η πιο ζεστή Beverly παίρνουν τα ηνία. Όταν μοιράζονται το χώρο, δεν το αμφισβητείς. Τα πλάνα και τα ειδικά εφέ είναι εντυπωσιακά, αλλά δεν θα λειτουργούσαν χωρίς τη δέσμευση της Weisz στη διπλή ερμηνεία.

Η Elliot είναι η πιο επικίνδυνη από τις δύο, αλλά και η πιο σίγουρη και αναμφισβήτητα ακόμη και η πιο έξυπνη αδελφή. Η ηθική της πυξίδα φαίνεται να είναι σπασμένη, αλλά επίσης νιώθουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας του Mantle δεν συμβαίνει χωρίς την ορμή της και την υποστήριξή της στην λιγότερο σίγουρη αδελφή της. Ακόμα και η νέα σχέση της Beverly με μια ηθοποιό ονόματι Genevieve δεν συμβαίνει αν η Elliot δεν την κάνει να συμβεί. Φυσικά, η σειρά είναι πιο διαφοροποιημένη από μια ιστορία «καλή δίδυμη, κακή δίδυμη», αλλά ο λόγος που μπορεί να παίξει με αυτούς τους ορισμούς είναι η δουλειά που κάνει η Weisz για να ορίσει τις αδελφες Mantles ως δύο ξεχωριστούς, τρισδιάστατους ανθρώπους. Η Weisz δίνει μία απίστευτη ερμηνεία ή καλύτερα δύο για την ακρίβεια. Όποτε μάλλον αξίζει να της δοθούν δύο Emmy.

Οι Mantles χρειάζονται χρηματοδότηση για να ανοίξουν τη νέα τους επιχείρηση, όπου η Elliot παίζει με μερικά ηθικά αμφισβητήσιμα πειράματα πίσω από κλειστές πόρτες. Εδώ είναι ένα από τα σημεία όπου η αλλαγή φύλου κάνει μια σημαντική θεματική διαφορά. Με τον Jeremy Irons να υποδύεται τα δίδυμα στο πρωτότυπο, το έργο έγινε εγγενώς ένα έργο σχετικά με τον ανδρικό έλεγχο, αλλά δίνοντας αυτούς τους ρόλους στη Weisz ενισχύει το θέμα της ανάκτησης του ελέγχου του σώματος από τις γυναίκες, ένα επίκαιρο θέμα στη δεκαετία του 2020. Μιλώντας ουσιαστικά για όλα τα θέματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και έχουν αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά και για το πρόβλημά της άμβλωσης που είναι ένα μέγιστο ζήτημα στις ΗΠΑ και δεν αφήνει στις γυναίκες το αυτονόητο, ότι το σώμα κάθε γυναίκας είναι αποκλειστικά δικό της και έχει το απολυτό δικαίωμα να το διαχειρίζεται όπως θέλει. Υπάρχουν όλο και περισσότερες ιστορίες για ανθρώπους που θέλουν να λένε στις γυναίκες τι να κάνουν με την ίδια τους τη μήτρα – οι δίδυμες Mantles- θέλουν να πάρουν πίσω τον έλεγχο που τους ανήκει. Αλλά με ποιο κόστος; Στο δεύτερο επεισόδιο, πηγαίνουν σε μια οικογένεια ιατρικών χρηματοδοτών με επικεφαλής την ανατριχιαστική Rebecca Parker (Jennifer Ehle), η οποία θα έκανε τους Sacklers του «Dopesick» να αμφισβητήσουν τις μεθόδους της (και αναφέρεται ότι οι Parkers επωφελήθηκαν και από την κρίση των οπιοειδών). Η Ehle είναι επίσης εξαιρετική, αποτυπώνοντας μια γυναίκα που βλέπει τα πάντα στον κόσμο με βάση το τι κάνουν στο τελικό αποτέλεσμα και την κληρονομιά της. Οι δίδυμες τελικά χρηματοδοτούνται από ανθρώπους που δεν βλέπουν πραγματικά τις μητέρες και τα μωρά με ανθρώπινους όρους, αλλά ακόμη και αυτοί δεν είναι αρκετά έτοιμοι για αυτό που θα κάνουν τα δίδυμα.

Υπάρχει μια φανταστική ατάκα στα μέσα της σειράς στην οποία τίθεται το ερώτημα αν το να είσαι δίδυμος σημαίνει διπλάσιος ή μισός. Είναι οι Mantles σε θέση να πετύχουν περισσότερα όντας διπλάσια ευφυείς ή είναι παρασιτικές και ανίκανες να πετύχουν οτιδήποτε χωρίς τον άλλον; Όταν η νέα σχέση της Beverly ταράζει το ευαίσθητο περιβάλλον των αδελφών, θέτει σε κίνηση πράγματα που δεν μπορούν να αναιρεθούν. Και η παράσταση αποκτά μια αίσθηση ασταμάτητης απειλής περίπου στα μισά της διαδρομής που καθηλώνει. Ο Durkin διαμορφώνει το σκηνικό με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, αλλά ολόκληρο το έργο έχει έναν σταθερό τόνο και ορμή, μια αυξανόμενη ένταση μέχρι το δύσκολο φινάλε – με συν-σκηνοθεσία από την Lauren Wolkstein-, το οποίο περιλαμβάνει μερικά από τα καλύτερα ηχητικά και μοντάζ στην τηλεόραση εδώ και χρόνια.

Από την αρχή, το «Dead Ringers» έχει το είδος του ανησυχητικού ρυθμού που είναι δύσκολο να διατηρηθεί στην τηλεόραση και οφείλω να παραδεχτώ ότι σκέφτηκα από νωρίς ότι οι παρεκκλίσεις και οι μακροσκελείς συνομιλίες ήταν προϊόν ενός κινηματογραφικού σεναρίου που είχε ανοιχτεί πολύ στο μήκος μιας σειράς, κάτι που είναι ένα συνηθισμένο πρόβλημα στην εποχή του streaming. Όμως αυτή η σειρά αποζημιώνει την υπομονή που θα της επιδείξεις και χωρίς πολύ υπερβολική σκέψη και κριτική ματιά καταφέρνει να σε κάνει να αφεθείς στην παράξενη δομή της αφήγησης και στην εκπληκτική υποκριτική εμφάνιση της πρωταγωνίστριας και εν τέλει σε ανταμείβει για τις ώρες θέασης που ξόδεψες βλέποντας τα 6 επεισόδια.

Διάβασε επίσης:

Chris Evans – Ana de Armas πρωταγωνιστούν στη ρομαντική κομεντί δράσης «Ghosted»

Στο «Ghosted» του Apple Tv+ η Ana de Armas είναι μια δολοφονική κατάσκοπος, και ο Chris Evans ένας αθώος αγρότης που μπλέκεται στη δράση, σε μια ταινία υπερβολικά υπερβολική και μπερδεμένη για να εκμεταλλευτεί τη χημεία των πρωταγωνιστών της, που καταφέρνει όμως να ξεφύγει από την πεπατημένη των romantic comedies.

Η ρομαντική κωμωδία δράσης είχε ανέκαθεν μια αναπνευστικά πρόθυμη να ικανοποιήσει, υπερβολική ποιότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα είδος που ίσως είναι δύσκολο να αρέσει. Σε εμάς αρέσει και θεωρούμε απαραίτητη την ύπαρξη ταινιών αυτού του είδους. Σε μια ρομαντική κωμωδία που περιέχει και δράση, όπως το «Romancing the Stone» ή το «Out of Sight» ή το «True Lies» ή το νέο sequel του «Murder Mystery», η δράση είναι το ρομάντζο – έτσι συνδέονται οι χαρακτήρες. Ένας τρόπος με τον οποίο η φόρμα επεκτείνει το vintage screwball του Hollywood είναι ότι τείνει να αφορά ζευγάρια που αντιπαθούν τόσο πολύ ο ένας τον άλλον, ώστε μόνο με το να ενωθούν σε υπερβολικές καταστάσεις που κινδυνεύουν μπορούν να λιώσουν τον πάγο. Αλλά υπάρχουν και ταινίες όπως το «Mr. & Mrs. Smith», όπου ο έρωτας στριμώχνεται ανάμεσα σε αυτοκινητιστικό χάος τόσο επιθετικό που είναι για «γέλια», και το υπερβολικό του όλου πράγματος γίνεται σαν ένα από εκείνα τα πειράματα σύντηξης fast-food.

Το «Ghosted» σε σκηνοθεσία του Dexter Fletcher και σενάριο τεσσάρων σεναριογράφων -(Rhett Reese, Chris McKenna, Erik Sommers, Paul Wernick) είναι μια ρομαντική κωμωδία δράσης που ξεκινάει ανάλαφρα και αέρινα αλλά μετατρέπεται, πριν το καταλάβεις, σε ένα θέαμα υπερβολής.

Σε ότι αφορά την σκηνοθεσία μιλάμε για ένα στήσιμο που είναι πολύ προκλητικά τραβηγμένο για με σκηνές μάχης βγαλμένες από ταινία του Jason Statham, αλλά σκηνοθετημένες με πολύ λιγότερη ακρίβεια. Μια αυθαίρετη σειρά από διεθνή σκηνικά. Μια πλοκή κατασκοπικού θρίλερ που είναι αρκετά μπερδεμένη αλλά και λίγο ανούσια και μια ρομαντική σχέση μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών που δεν αναπτύσσεται και δεν εξελίσσεται τόσο όσο κάνει μεταστάσεις και καταπατείται.

Δες εδώ τα πάντα για τη νέα ταινία του Chris Evans

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ