«Depp v. Heard»:Τo Docuseries του Netflix των 3 επεισοδίων είναι μία εικόνα ματαιότητας και ντροπής
«Depp v. Heard» το ντοκιμαντέρ του Netflix για μία από τις μεγαλύτερες δίκες των τελευταίων ετών που πραγματεύεται την υπόθεση δυσφήμισης του ηθοποιού κατά της πρώην συζύγου του.
Το ντοκιμαντέρ πραγματεύεται την υπόθεση δυσφήμισης του Johnny Depp κατά της Amber Heard και του τσίρκου που είχε δημιουργηθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και που συνόδευσε τη δίκη. Η δίκη, η οποία διήρκεσε έξι εβδομάδες, εξέτασε κατηγορίες για συκοφαντική δυσφήμιση που αφορούσαν το πρώην ζευγάρι Johnny Depp και Amber Heard.
Η σειρά τριών των 3 επεισοδίων της Emma Cooper στο Netflix έρχεται πάνω από ένα χρόνο μετά την εξαντλητική κατάληξη της δίκης του Johnny Depp για συκοφαντική δυσφήμιση κατά της Amber Heard, και είναι το αντίστοιχο ντοκιμαντέρ ενός από αυτά τα συγκεντρωτικά άρθρα «πρώτων αντιδράσεων». Χρησιμοποιώντας τις απαντήσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης από τη δίκη, μαζί με πλάνα από τις μαρτυρίες στην αίθουσα του δικαστηρίου, η Cooper είναι σε θέση να δώσει μια επισκόπηση αυτού που μπορεί ή όχι να ήταν η πρώτη «δική TikTok», για να καταγράψει την προχειρότητα της νομικής διαδικασίας και τις θεαματικές προκαταλήψεις του διαδικτυακού συναισθήματος, και να πούμε ακριβώς αυτό που ήταν ήδη εμφανές σε όλους εκείνη την εποχή.
Για τους θεατές, το «Depp v. Heard» είναι βέβαιο ότι θα είναι αόριστα διαφωτιστικό και αποκαρδιωτικό. Είμαι σίγουρη ότι μερικοί από τους πιο ενθέρμους διαδικτυακούς υποστηρικτές του Johnny Depp θα χαρούν να δουν τους εαυτούς τους να εμφανίζονται στην οθόνη, οπότε ίσως θα είναι μια διασκεδαστική χρονοκάψουλα για αυτούς; Το ντοκιμαντέρ κάνει μία προσπάθεια ισορροπίας, αλλά αν πραγματικά είχες μία εικόνα όταν ξετυλίγονταν το νομικό αυτό χάος, είναι γενικά άσκοπο να μπεις στην διαδικασία να το παρακολουθήσεις.
Σίγουρα δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα ότι τα τρίωρα ντοκιμαντέρ πρέπει σχεδόν πάντα είτε να περικόπτονται κατά μία ώρα είτε να επεκτείνονται κατά πολλές ώρες, το Depp v. Heard αναλύει τα βασικά της δίκης της κομητείας Fairfax, στη Βιρτζίνια, στον παρόντα χρόνο χωρίς να ενδιαφέρεται για , ή την απόφαση της, εκ των υστέρων. Είναι μια τεχνική που λειτουργεί καλύτερα εάν ο σκηνοθέτης είναι σε θέση να βρει πρωτογενή κείμενα που δεν είχαν βγει προηγουμένως ή να επεξεργαστεί μαζί με αυτά το υλικό που πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε με τρόπο που παρουσιάζει νέο πλαίσιο ή μας αναγκάζει να κάνουμε νέες συνδέσεις και διαπιστώσεις.
Στο ντοκιμαντέρ η Cooper και η μεγαλειώδης δομική χειρονομία του μοντέρ της είναι να βάλουν τις μαρτυρίες του Depp και της Heard δίπλα-δίπλα, έτσι ώστε να λαμβάνουμε κάθε μία από τις αντίστοιχες απόψεις τους για περιβόητα πλέον περιστατικά, όπως το ρίξιμο στο κρεβάτι, το κομμένο δάχτυλο και το περιστατικό του αεροπλάνου. Είναι ένας τρόπος που επιτρέπει στους θεατές να ανακαλύψουν και να συγκρίνουν που κατέληξε το «τι είπε αυτός/τι είπε αυτή» και τελικά στην πραγματικότητα είπαν διαφορετικά πράγματα. Όλα αυτά συνδέονται με τον κόσμο των διαδικτυακών ειδήσεων, μερικοί με νομικά διαπιστευτήρια και κάποιοι απλώς καυχώνται για μια παθιασμένη αφοσίωση στο Johnny Depp.
H Copper δεν είναι ρεπόρτερ εδώ και έτσι το Depp v. Heard δεν πρόκειται να μας πει τίποτα περισσότερο για την υπόθεση από ό,τι ξέραμε αν την είχαμε παρακολουθήσει με προσοχή. Στην πραγματικότητα, μας λέει σαφώς λιγότερα από όσα μάθαινε το κοινό κατά τη διάρκεια της δίκης. Υπάρχουν πολλά πραγματικά «νόμιμα» πράγματα που ελάχιστα αναφέρονται, σαν να μας λένε, «Κοιτάξτε, οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που βρισκόντουσαν για την υπόθεση δεν κατάλαβαν τον νόμο περί δυσφήμισης της Βιρτζίνια σε τίποτα περισσότερο από ένα επιφανειακό επίπεδο, οπότε γιατί να το κάνει το ντοκιμαντέρ;»
Η εστίαση του ντοκιμαντέρ είναι στην πτυχή της κοινής γνώμης του δικαστηρίου της δίκης της Βιρτζίνια, αλλά όχι με νέο ή ενδιαφέρον τρόπο, ή με τρόπο που θέτει ερωτήσεις ή αναζητά απαντήσεις. Υπάρχουν σίγουρα σημεία στα οποία οι σχολιαστές στο ντοκιμαντέρ αναγνωρίζουν και παρατηρούν την τοξική απόχρωση της διαδικτυακής συνομιλίας γύρω από τη δίκη, όχι τόσο ότι οι άνθρωποι υποστήριξαν τον Depp αντί για την Heard, αλλά ότι οι πιο ορατοί από τους υποστηρικτές του Depp το έκαναν με περίεργη οικειότητα και χαμογελώντας, ενώ οι αναρτήσεις του Twitter για την Heard έτειναν προς την κακοποίηση και τον μισογυνισμό. Ακόμα και όταν το μοντάζ είναι αρκετά έξυπνο ώστε να υπονοεί κάτι πραγματικά αξιοσημείωτο, η επιλεγμένη μορφή ντοκιμαντέρ εμποδίζει τη διορατικότητα.
Υπάρχει πολύς λόγος να «δέχονται όλοι το λόγο τους» στο Depp εναντίον Heard, επειδή ο στόχος της Cooper είναι περισσότερο να εκπροσωπεί αυτό το δικαστήριο της κοινής γνώμης παρά να κάνει οτιδήποτε απτό με αυτό. Η αντίθετη πλευρά του λόγου προέρχεται από παθιασμένους ζηλωτές, πολύχρωμες προσωπικότητες που φορούν μάσκες Deadpool ή είναι επιρρεπείς να φωνάζουν απίστευτα και βωμολοχικά λόγια στις κάμερές τους. Ενώ η πλευρά υπέρ της Heard μεταφέρεται σε μεμονωμένα tweets, σύντομες διευκρινίσεις λευκού κειμένου σε μαύρη οθόνη ή περιστασιακά διστακτικά μετριοπαθείς σε διαδικτυακές εκπομπές πάνελ. Φαίνεται ότι η σκηνοθέτης θέλει το ντοκιμαντέρ της να είναι ισορροπημένο παρά το ότι θέλει να καταγράψει την ανισορροπία, κάτι που προφανώς είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει χωρίς να διαιωνιστεί περισσότερο η ανισορροπία που είναι εμφανής σε όλη τη δίκη.
Είναι εντάξει αν θέλεις να πεις ότι απλά κρατάς έναν καθρέφτη στο διαδίκτυο, αλλά αν το Διαδίκτυο είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ήδη μια αίθουσα με καθρέφτες, είσαι ένα κομμάτι του και όχι χρονικογράφος. Θα μπορούσε να προβληθεί ένα επιχείρημα ότι η επιλογή μιας μορφής ντοκιμαντέρ αντί για μια αναλυτική ήταν έγκυρη και ότι το ντοκιμαντέρ δεν πρέπει να κρίνεται για πράγματα που δεν προσπαθεί να κάνει. Αλλά η Cooper ήδη εξαπατά τη μορφή αυτού του είδους, είτε πρόκειται για το κείμενο που ακούγεται κατά κάποιο τρόπο είτε αποσπώντας την προσοχή με τα video «απλών ανθρώπων» που είναι κολλημένοι στα τηλέφωνά τους ενώ κάνουν «συνηθισμένα πράγματα».
Οι άνθρωποι ήταν τόσο γοητευμένοι από τη δίκη όσο και οι «επαγγελματίες» και οι «ειδικοί» στον χώρο των social media που φώναζαν για την «Amber Turd». Είναι όμως και κατηγορητήριο αυτών των απλών ανθρώπων; Προσπαθεί το ντοκιμαντέρ να κατηγορήσει τους δικούς του θεατές όταν η διακοπή από τα πλάνα της δίκης μας φέρνει σε θέση να κρίνουμε την ειλικρίνεια των αντιδράσεων του Depp ή της Heard στις μαρτυρίες του άλλου; Είναι αυτό ένα αδύναμο τρίωρο ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στο να πει ότι οποιοσδήποτε παρακολουθεί ένα αδύναμο τρίωρο ντοκιμαντέρ σχετικά με τη σαθρή ανάλυση μιας σαθρής υπόθεσης θα κολλήσει αναπαράγοντας αυτόν τον κύκλο;
Ίσως με περισσότερη απόσταση και περισσότερη ενδοσκόπηση και αναδρομή, κάποια μέρα θα έχουμε ένα καλό ντοκιμαντέρ για τη δίκη της Amber Heard/Johnny Depp, το διαδικτυακό τσίρκο γύρω από αυτό και τι λέει κάτι από αυτά για τους δηλητηριασμένους διαδικτυακούς χώρους και τη δηλητηριασμένη συζήτηση. Ο Depp εναντίον Heard δεν είναι τόσο ντοκιμαντέρ, ούτε μας βοήθα ιδιαίτερα να καταλάβουμε ποια είναι η αλήθεια. Αλλά μάλλον την πραγματική αλήθεια των γεγονότων την γνωρίζει μόνο το ίδιο το πρώην ζευγάρι. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η σχέση του Depp με την Heard ήταν κακοποιητική εκατέρωθεν και ότι η αλήθεια δεν είναι κάτι που δεν θα μάθουμε ποτέ. Το ιδιαίτερα ενοχλητικό κομμάτι αυτού του θέατρου του παραλόγου είναι το πόσα προσωπικά πράγματα βγήκαν στην δημοσιότητα, δίνοντας μας μία πρόσβαση στην προσωπική τους ζωή που θα προτιμούσα να μην υπήρχε.
Διάβασε επίσης:
Ο Sean Penn αποκαλύπτει το trailer για το ντοκιμαντέρ του πολέμου Ουκρανίας-Ρωσίας
To πρώτο trailer κυκλοφόρησε για το επερχόμενο πολεμικό ντοκιμαντέρ Superpower του Sean Penn, το οποίο εξιστορεί τη μάχη της Ουκρανίας για ανεξαρτησία ενάντια σε μια εισβάλλουσα Ρωσία. Ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός και μακροχρόνιος πολιτικός ακτιβιστής έκανε επτά ταξίδια στην Ουκρανία τα τελευταία δύο χρόνια για το ντοκιματέρ, το οποίο σκηνοθέτησαν από κοινού ο Penn και ο Aaron Kaufman. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν μήνες πριν από την έναρξη του πολέμου στα τέλη του 2021, με τον Penn να ταξιδεύει στην Ουκρανία για να μάθει περισσότερα για τον Πρόεδρο της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky.
Η ταινία περιλαμβάνει τον Sean Penn να επιχειρεί στην πρώτη γραμμή της μάχης και καταγράφει τη στιγμή που η ουκρανική πρωτεύουσα του Κιέβου δέχτηκε την πρώτη επίθεση από τις βόμβες του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν τον Φεβρουάριο του 2022.
«Ξεκινήσαμε να πούμε μια ανάλαφρη ιστορία αυτού του κωμικού ηθοποιού που είχε εκλεγεί πρόεδρος της Ουκρανίας και αντ’ αυτού έγινε μάρτυρας ενός ιστορικού ηγέτη και του πολέμου της χώρας του για ελευθερία», είπε ο Sean Penn. «Όταν μπαίνεις σε μια χώρα τέτοιας απίστευτης ενότητας, συνειδητοποιείς τι μας έλειπε (στις Ηνωμένες Πολιτείες) σε όλους μας».
«Αυτό που κάνει αυτή την ταινία εξαιρετική είναι η καθηλωτική φύση του ταξιδιού του Penn…» λέει η Susan Zirinsky, πρόεδρος της εταιρείας παραγωγής See It Now Studios.
Δες εδώ πότε βγαίνει το ντοκιμαντέρ του Sean Penn
|
Ακολούθησε το TheIssue.gr στο Google News και μάθε πρώτη όλα τα νέα!
|
