H μελαγχολική φωνή της Sinéad O'Connor σίγασε για πάντα

Η πολωτική Ιρλανδή τραγουδίστρια-τραγουδοποιός έφυγε στα 56 της χρόνια, ήταν απίθανη και ξεχωριστή, αν και τα προβλήματα ψυχικής υγείας επέμεναν καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της. Τα αίτια του θανάτου της δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστά. Η οικογένειά της ανέφερε σε ανακοίνωσή της: «Με μεγάλη θλίψη ανακοινώνουμε τον θάνατο της αγαπημένης μας Sinéad. Η οικογένειά της και οι φίλοι της είναι συντετριμμένοι και έχουν ζητήσει ιδιωτικότητα σε αυτές τις πολύ δύσκολες στιγμές».

Η Sinéad, η οποία μιλούσε ανοιχτά για την επί δεκαετίες πάλη της με την ψυχική ασθένεια, έγραψε στη σελίδα της στο Facebook νωρίτερα αυτό το μήνα ότι είχε μετακομίσει πίσω στο Λονδίνο μετά από 23 χρόνια και τελείωνε ένα άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει το επόμενο έτος. Μοιράστηκε επίσης σχέδια για περιοδεία στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία το 2024 και στην Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες περιοχές το 2025.

Η O’ Connor πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια μετά τον χωρισμό των γονιών της όταν ήταν οκτώ ετών. Η τραγουδίστρια ισχυρίστηκε από μικρή ηλικία ότι η μητέρα της, με την οποία έζησε μετά τον χωρισμό, την κακοποιούσε σωματικά, γεγονός που οδήγησε την O’Connor στη φωνητική υπεράσπιση των κακοποιημένων παιδιών. Στα 15 η Sinéad πέρασε δεκαοκτώ μήνες σε άσυλο Μαγδαληνών λόγω της κοπάνας από το σχολείο και της κλοπής σε καταστήματα. Ακόμη και σε νεαρή ηλικία, ωστόσο, η O’Connor έδειξε μουσικό ταλέντο και, αφού μετακόμισε σε σχολεία, ηχογράφησε ένα demo τεσσάρων τραγουδιών. Τελικά δημιούργησε το συγκρότημα Ton Ton Macoute, εγκατέλειψε το σχολείο και μετακόμισε στο Δουβλίνο.

Η καριέρα της O’Connor προχώρησε αφού άρχισε να συνεργάζεται με τον πρώην επικεφαλής της δισκογραφικής ομάδας των U2, Fachtna O’Ceallaigh, και βρήκε πρώιμη επιτυχία με την κυκλοφορία του ντεμπούτο άλμπουμ της «The Lion and the Cobra» το 1987, το οποίο της χάρισε υποψηφιότητα για Grammy για την καλύτερη γυναικεία φωνητική ροκ ερμηνεία.

Η διεθνής της επιτυχία ήρθε με την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ της, «I Do Not Want What I Haven’t Got», το οποίο περιλάμβανε τη νέα διασκευή της O’Connor στο «Nothing Compares 2 U», ένα τραγούδι που είχε γράψει αρχικά ο Prince και είχε κυκλοφορήσει στο πλαίσιο του side project του, the Family. Η εκτέλεση της O’Connor έφτασε στο Νο. 1 σε πολλές χώρες και παρέμεινε στην κορυφή των charts στην Ιρλανδία για 11 εβδομάδες. Το τραγούδι της χάρισε μια υποψηφιότητα για Grammy για δίσκο της χρονιάς, καθώς και μια ακόμη υποψηφιότητα για καλύτερη γυναικεία φωνητική ροκ ερμηνεία. Το άλμπουμ της κέρδισε ένα Grammy για την καλύτερη ερμηνεία εναλλακτικής μουσικής.

Εμφανίστηκε επίσης ως Our Lady στην ταινία «The Butcher Boy» του Neil Jordan το 1997. Η O’Connor συνέχισε να κυκλοφορεί άλλα οκτώ άλμπουμ, ενώ ήταν υποψήφια για βραβείο Grammy για το καλύτερο μουσικό βίντεο, μακράς μορφής για τη ζωντανή συναυλία VHS «Year of the Horse» το 1990. Το τραγούδι της «Famine» του 1996 έλαβε επίσης βραβείο Grammy για Καλύτερο Μουσικό Βίντεο, Σύντομης Μορφής. Το 2012, το τραγούδι «Lay Your Head Down», το οποίο ερμήνευσε για το soundtrack της ταινίας «Albert Nobbs», έλαβε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, η Sinéad έχει αποκτήσει φήμη για τον ειλικρινή της χαρακτήρα και τις διάφορες διαμάχες που την περιβάλλουν. Το 1993, η τραγουδίστρια έσκισε μια εικόνα του Πάπα σε κομμάτια ενώ τραγουδούσε a capella μία εκδοχή του «War» του Bob Marley στο «Saturday Night Live» ως διαμαρτυρία κατά της σεξουαλικής κακοποίησης μέσα στην εκκλησία, εκείνη τη μέρα ως αποτέλεσμα της κίνησης της το NBC έλαβε πάνω από 4.400 τηλεφωνήματα με παράπονα.

Το 2013, η Sinéad έγραψε μια ανοιχτή επιστολή προς τη Miley Cyrus σχετικά με τις σεξουαλικά σαφείς εικόνες της και την προειδοποίησε για τη μεταχείριση των γυναικών στη μουσική βιομηχανία, προτρέποντας τη Cyrus να μην επιτρέπει στον εαυτό της να «νταβατζωθεί» από τα στελέχη της μουσικής βιομηχανίας. Η επιστολή έλαβε ανάμεικτες αντιδράσεις από το κοινό και η μουσικός Amanda Palmer έγραψε μια ανοιχτή επιστολή σε απάντηση δηλώνοντας ότι η O’Connor ήταν «εκτός στόχου» με την κριτική της. Η O’ Connor αποκάλυψε σε συνέντευξή της το 2007 ότι διαγνώστηκε με διπολική διαταραχή το 2003 και είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει το 1999 στα 33α γενέθλιά της. Επτά χρόνια αργότερα, ωστόσο, δήλωσε ότι είχε πάρει τρεις ακόμη γνωματεύσεις που ανέφεραν ότι δεν ήταν διπολική.

Το 2015, η Sinéad έγραψε στη σελίδα της στο Facebook ότι είχε πάρει υπερβολική δόση ως αποτέλεσμα των προβλημάτων μεταξύ της ίδιας και του Donal Lunny, του πρώην συζύγου της και πατέρα του μικρότερου παιδιού της, του Shane. Η ιρλανδική αστυνομία δήλωσε αργότερα ότι εντόπισε την O’Connor και ότι ήταν «ασφαλής και υγιής» και λάμβανε ιατρική φροντίδα.

Τον Αύγουστο του 2017, δημοσίευσε ένα συναισθηματικό βίντεο στη σελίδα της στο Facebook, όπου ανέφερε ότι είχε τρεις ψυχικές ασθένειες και ένιωθε μόνη μετά την απώλεια της κηδεμονίας του 13χρονου γιου της Shane. Συνέχισε ότι ήθελε να αυτοκτονήσει για αρκετά χρόνια και ότι μόνο οι ψυχίατροι και ο γιατρός της την κρατούσαν ζωντανή. Παρακάλεσε κάποιον από την οικογένειά της να τη φροντίσει και πρόσθεσε ότι ήταν «μία από τα εκατομμύρια» που στιγματίζονται για την ψυχική τους ασθένεια. Η O’Connor επιζεί από τα τρία παιδιά της. Ο γιος της, Shane αυτοκτόνησε πέρυσι σε ηλικία 17 ετών.

Η τραγουδίστρια είχε μεταβεί σε νέο λογαριασμό στο Twitter στις αρχές Ιουλίου, χρησιμοποιώντας το πλήρες όνομά της. Η τελευταία της ανάρτηση στο Twitter στον νέο λογαριασμό, στις 17 Ιουλίου, αναφερόταν στην αυτοκτονία του γιου της, καθώς παρέπεμπε σε ένα «Μεγάλο Θιβετιανό Μάντρα Συμπόνιας» και έγραφε: «Για όλες τις μητέρες των παιδιών που αυτοκτόνησαν».

Διάβασε επίσης:

Tina Turner: Η μουσική αποχαιρετά έναν ακόμη θρύλο – Η γυναίκα που έκανε παντιέρα της τη δύναμη

Η Tina Turner, η φωνή-φωτιά που κουβαλούσε όλη την ιστόρια της αμερικάνικης μουσικής σιώπησε για πάντα την Τετάρτη 24 Μαΐου, στα 83 της χρόνια. Η Turner που ξεπέρασε την ενδοοικογενειακή κακοποίηση και την αμφιθυμία της βιομηχανίας για να αναδειχθεί σε μια από τις πιο αγέρωχες, δυναμικές και πιο εμπνευσμένες ερμηνεύτριες του rock και της soul, «πέθανε μετά από μακρά ασθένεια στο σπίτι της στο Κούσναχτ κοντά στη Ζυρίχη της Ελβετίας», ανέφερε η οικογένειά της σε ανακοίνωσή της την Τετάρτη. «Μαζί της, ο κόσμος χάνει έναν θρύλο της μουσικής και ένα πρότυπο». Η αιτία θανάτου δεν ήταν άμεσα διαθέσιμη, αν και η Turner είχε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο και πάλεψε τόσο με τη νεφρική ανεπάρκεια όσο και με τον καρκίνο του εντέρου τα τελευταία χρόνια.

Ξεκινώντας από τις εμφανίσεις της με τον πρώην σύζυγό της Ike, η Turner εισήγαγε στην pop μια ανεμπόδιστη, ηφαιστειακή σκηνική παρουσία. Η επιρροή της στο rock, το R&B και τη soul και η ερμηνεία ήταν επίσης ανυπολόγιστη. Η ερμηνεία της επηρέασε τους πάντες, από τον Mick Jagger μέχρι τη Mary J. Blige, και η υψηλής ενέργειας σκηνική της παρουσία -που ολοκληρωνόταν με μια σειρά από περούκες που αψηφούσαν τη βαρύτητα- πέρασε στην Janet Jackson και την Beyoncé. Το μήνυμα της Turner – που βρήκε ανταπόκριση σε γενιές γυναικών – ήταν ότι μπορούσε να σταθεί στη σκηνή απέναντι σε οποιονδήποτε άνδρα.

Δες εδώ την Tina Turner

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ