Indiana Jones and the Dial of Destiny: O Harrison Ford βγάζει για ακόμα μία φορά το μαστίγιό του

Τι κάνει τον Indy να τρέχει; Για χρόνια, η προφανής απάντηση ήταν ο Steven Spielberg, ο οποίος, ξεκινώντας το 1981 με την ταινία « Raiders of the Lost Ark », καθοδήγησε τον γοητευτικό επιστήμονα του Harisson Ford, μέσα και έξω από φρικιαστικές περιπέτειες και σκισμένα πουκάμισα σε τέσσερα εισπρακτικά κινηματογραφικά μεγαθήρια. Όταν ο Spielberg σκηνοθέτησε τον Ford στην τελευταία τους περιπέτεια με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, το «Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull» το 2008, ο Indy ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ‘50 και οι θαυμαστές των ταινιών θεωρούσαν ότι ο χαρακτήρας ήταν αθάνατος, ακόμη και αν το ίδιο το franchise είχε αρχίσει να αργοσβήνει.  

Ως μακροχρόνιος μεγάλος star του Hollywood ο Ford είχε ήδη επιτύχει μια αθανασία κάποιου είδους. Οι fans , όμως, επικεντρώνονταν περισσότερο στην αιώνια ζωή που θα μπορούσε να έχει χαρίσει στον Indiana το Άγιο Δισκοπότηρο, όταν θα έπινε μια γερή γουλιά από αυτό στην τρίτη του ταινία, « The Last Crusade» του 1989. Είναι αρκετά σαφές από το νεότερο εγχείρημά του, το παρατραβηγμένο, αν και όχι εντελώς άχαρο «Indiana Jones and the Dial of Destiny», ότι ενώ ο Indy μπορεί να μην είναι πράγματι αθάνατος. Δεν έφεραν απλώς τον χαρακτήρα πίσω για μια ακόμη ταινία, αλλά του έκαναν και ένα ψηφιακό λίφτινγκ.

Το λίφτινγκ προσώπου είναι τόσο περίεργο και ενοχλητικό όσο τείνουν να είναι αυτού του είδους οι ψηφιακές πλαστικές επεμβάσεις, υπάρχει η ιδέα ότι ο Ford έπρεπε να απο-ηλικιωθεί για να προσελκύσει το κοινό, ακόμη και για ένα franchise 42 ετών που είναι πλέον μεγαλύτερο από τους περισσότερους κινηματογραφόφιλους που ήταν μικρά παιδιά όταν ξεκίνησε η σειρά ταινιών. Τα αποτελέσματα δεν έχουν την τρομακτική κενότητα των προσώπων της κοιλάδας του αλλόκοτου. Όμως ο αλλοιωμένος Indy είναι γνωστικά ασύμβατος και αποδεικνύεται ότι όταν δεν τον ντουμπλάριζαν, βρισκόταν στο πλατό και «χτυπούσαν» τα σημάδια του πριν το πρόσωπό του σταλεί για ψηφιακή επεξεργασία. 

Ο γνωστός μας Indiana εμφανίζεται τελικά – με ρυτίδες και γκρίζα μαλλιά, αν και χωρίς πουκάμισο ή παντελόνι – αλλά πρώτα πρέπει να καταφέρεις να ξεπεράσεις την παρατεταμένη έναρξη, η οποία παίζει σαν ένα franchise highlight reel. Αυτά τα νεύματα στο παρελθόν δεν προκαλούν έκπληξη για μια σειρά βουτηγμένη στη νοσταλγία. Το «Raiders of the lost Ark» δημιουργήθηκε από τον φίλο του Spielberg, George Lucas, ο οποίος το είδε ως φόρο τιμής στις σειρές που είχε αγαπήσει όταν ήταν παιδί. Ο Lucas οραματίστηκε έναν ήρωα στα πρότυπα του Humphrey Bogart στο «Treasure of the Sierra Madre», αλλά με ηθική, ενώ ο Spielberg ενδιαφερόταν να κάνει μια ταινία τύπου Bond χωρίς την κατασκοπεία και τα τεχνάσματα.

Από τη στιγμή που εμφανίζεται ο νεότερος Indy στο «Dial of Destiny», είναι σαφές ότι η νοσταλγική αγάπη για το παλιό Hollywood  που καθόρισε και διαμόρφωσε την αρχική ταινία έχει αντικατασταθεί από μια εξίσου ισχυρή νοσταλγία για την ίδια τη σειρά. Αυτό εξηγεί γιατί αυτή η ταινία βρίσκει τον Indianna να πολεμάει για άλλη μια φορά τους Ναζί, οι οποίοι είναι αναλώσιμοι κακοί για μια ταινία που ποντάρει στις διεθνείς πωλήσεις.  

Η ταινία λοιπόν ξεκινάει το 1944 με τον Indiana- φορώντας μια εχθρική στολή, να κρατείται αιχμάλωτος, με ένα σάκο να καλύπτει ντροπαλά το κεφάλι του, ενώ οι ορδές των Ναζί σπεύδουν. Μόλις ο σάκος βγαίνει η πλοκή γίνεται πιο έντονη και μυστηριώδης όπως στο «Raiders», με νεύματα προς τον Φύρερ, την εισαγωγή ενός συναδέλφου του Indy (Toby Jones) και ύπουλες πράξεις από έναν φανατικό (Mads Mikkelsen). Υπάρχει μια έκρηξη, ένας αγώνας τρεξίματος προς την ελευθερία, ένα αυτοκίνητο που τρέχει, μια μοτοσικλέτα  (όπως στην «Τελευταία Σταυροφορία») και μια εξόρμηση πάνω σε ένα κινούμενο τρένο.   

Τα πράγματα βελτιώνονται μόλις η ιστορία περνάει στο 1969 και ο Ford και το όμορφο, σωστά ηλικιακά εκφραστικά ζωντανό πρόσωπό του κάνουν την είσοδό τους, με τον Indianna να ξυπνάει τρεκλίζοντας φορώντας μόνο μποξεράκια, μια εισαγωγή που προκαλεί γέλιο, θαυμασμό και γλυκόπικρα συναισθήματα, επειδή τα χρόνια του Ford είναι χαραγμένα σε κάθε ρυτίδα. Μετά από την εισαγωγή, ο Indy βρίσκει το συνηθισμένο του γρήγορο ρυθμό με τους γνωστούς φίλους, εχθρούς, αφηγηματικούς ρυθμούς και όλα τα αγαπημένα κλισέ ταινιών δράσης, συμπεριλαμβανομένης μιας φίλης, της Helena Shaw (Phoebe Waller-Bridge), η οποία είναι μια ηθικά προβληματική σοφός. Το σενάριο – από τους Jez Butterworth, John-Henry Butterworth, David Koepp και Mangold – συνεχίζει να παίζει τις μεγαλύτερες επιτυχίες.  

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον θησαυρό που χρονολογείται αρκετές χιλιάδες χρόνια πίσω και, όπως και ο χρόνος, συνεχίζει να χάνεται. Πιεζόμενος να τον ανακτήσει, ο Indiana ντύνεται – φεντόρα, μαστίγιο, δερμάτινο μπουφάν – και αυτός και η Helena τρέχουν σε όλο τον κόσμο κυνηγώντας τον, ενώ ανταλλάσσουν πειράγματα, αποφεύγουν και πολεμούν κακοποιούς. Ο Antonio Banderas εμφανίζεται ως καπετάνιος σκάφους, που αποβιβάζει τον Indy και την φίλη του στην Ταγγέρη, ένα σκηνικό που θυμίζει παλαιότερη ταινία του ηρώα.

Το «Dial of Destiny» αποφεύγει τέτοιες παραλήψεις απλά και μόνο με το να στοχεύει τους Ναζί. Ο Indy και η παρέα του εξακολουθούν να ξεκινούν ιλιγγιώδεις καταδιώξεις σε υποτιθέμενες εξωτικές τοποθεσίες -συμπεριλαμβανομένων των τρικύκλινων τροχοφόρων που διασχίζουν την Ταγγέρη- αλλά με λιγότερες προφανείς παράπλευρες απώλειες για τους ντόπιους.

Η σειρά Indiana Jones προσαρμόστηκε για μαζική απήχηση, γεγονός που δεν αφήνει περιθώρια στον Mangold να κάνει πολλά, αν και κάποιες φορές επιβραδύνει αρκετά τα πράγματα ώστε ο Ford να αλλάξει ρυθμό. Αυτός ο χαρακτήρας, ή μάλλον ο Ford, ή στην πραγματικότητα οι δυο τους μαζί είναι οι βασικοί λόγοι για να δεις το «Dial of Destiny», το οποίο είναι τόσο αφελές όσο περιμένεις και όχι εντελώς τόσο επιτυχημένο όσο ίσως ελπίζεις. Μεταξύ άλλων, χρειάζεται αρκετή ώρα για να κατασταλάξει.

Όλα φαίνονται υπερβολικά καταπονημένα, τουλάχιστον στην αρχή, συμπεριλαμβανομένου του ρυθμού, της ιστορίας και της ερμηνείας της Waller-Bridge. Όλα βελτιώνονται όσο συνεχίζεται, ή ίσως καταφέρνεις να υποκύψεις στις αναλώσιμες απολαύσεις της ταινίας, στη λαχτάρα της να σε διασκεδάσει, στον παλιομοδίτικο κλασικισμό του Mangold και, φυσικά, στον Ford, ο οποίος, όπως αρμόζει σε έναν βετεράνο του Hollywood με αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να κάνει μια μεγάλη είσοδο μόνο με το μποξεράκι του, καθώς μπορεί ακόμα να τρέχει σε μια ταινία – και να τρέχει και να τρέχει – χωρίς να ιδρώνει ακόμα και σε αυτή την ηλικία. 

Διάβασε επίσης:

Ο Harrison Ford φανερά συγκινημένος βραβεύτηκε με τιμητικό Χρυσό Φοίνικα στο 76ο Φεστιβάλ Καννών

O εμβληματικός star του κινηματογράφου Harrison Ford έλαβε τιμητικό Χρυσό Φοίνικα για το επίτευγμα ζωής του και το συνολικό έργο της καριέρας του στο φετινό Φεστιβάλ Καννών, καθώς βρέθηκε στο φεστιβάλ για την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας «Indiana Jones and the Dial of Destiny» της Lucasfilm.