Μυστήριο στη Βενετία: Ο Kenneth Branagh δίνει άλλη διάσταση στο κλασσικό έργο της Agatha Cristie

Ένα πολυπληθές cast με στόχο το ενήλικο κοινό, στην ταινία «Μυστήριο στη Βενετία» Ο Kenneth Branagh δίνει άλλη διάσταση στο κλασσικό έργο της Agatha Cristie» είναι ένα από τα κυρία χαρακτηριστικά της νέας περιπέτειας του Poirot και είναι αρκετά διασκεδαστικό, όσο και γεμάτο αγωνία. Για μία ακόμα φορά ένα σύνολο αστεριών του εκλεκτού cast του, στην 3η προσαρμογή της Agatha Christie του Kenneth Branagh προσφέρει ένα εύστροφο διάλειμμα ανάμεσα σε πιο αδιάφορα project τέχνης, από παραδοσιακά στούντιο και άχρηστο υλικό που εκπλύει τις πωλήσεις εισιτηρίων από τους ακριβότερους ανταγωνιστές τους, ενώ ικανοποιεί και πιθανά κοινά ανά τον κόσμο. Ο Branagh, για άλλη μια φορά αναλαμβάνει διπλά καθήκοντα ως πρωταγωνιστήςκαι σκηνοθέτης της ταινίας, μας μεταφέρει στην υπερφυσική παρέκκλιση των μυστηρίων, σε σχέση με προηγούμενες ιστορίες του Ηρακλή Πουαρό με την κατάλληλη θεατρικότητα, ενώ οι παιχνιδιάρικες ανατροπές από ένα έξυπνα επιλεγμένο βοηθητικό cast αναδεικνύουν την υπόθεση σε ένα ακόμα μυστήριο δολοφονίας με το κατάλληλο κλίμα και ατμόσφαιρα.

AGATHA CRISTIE -ΤΑΙΝΙΑ — ΠΗΓΗ:instagram.com/officialagathachristie/

Χωρίς την πνευματική διέγερση της επίλυσης εγκλημάτων, ο Poirot πρέπει να βρει άλλους τρόπους για να διατηρήσει τον εγκέφαλό του σε εγρήγορση. Όταν η παλιά του φίλη Ariadne Oliver (Tina Fey), ένας μυθιστοριογράφος μυστηρίου, της οποίας η ικανότητα στα μυστήρια ανταγωνίζεται τη δική του, τον προσκαλεί σε ένα αποκριάτικο πάρτι για να τη βοηθήσει να ξεσκεπάσει ένα μέντιουμ, σύντομα βρίσκει τον εαυτό του να παρακολουθεί μια σεάνς σε ένα γοτθικό αρχοντικό. που υπήρξε τόπος αφάνταστων τραγωδιών. Οι οικοδεσπότες του πάρτι έχουν περάσει χρόνια θρηνώντας την αυτοκτονία της μικρής τους κόρης, η οποία από ένα από τα ψηλότερα παράθυρα του πύργου. Ο απροσδόκητος θάνατος διέλυσε την ευρύτερη οικογένεια, προκαλώντας βάναυσα διαζύγια και ακρωτηριάζοντας προβλήματα ψυχικής υγείας για τον πατέρα της.

Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι γονείς έχουν άνεση στην «επικοινωνία» με την εκλιπούσα κόρη τους μέσω των ψυχικών επικοινωνιών της υποτιθέμενης ενδιάμεσης Joyce Reynolds ( Michelle Yeoh). Αλλά δεν αργεί ο Poirot να εντοπίσει μια βοηθό που κρύβεται στην καμινάδα και να αποκαλύψει την πράξη της ως απάτη. Ο ηλικιωμένος ντετέκτιβ εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να μιλήσει για την αποστροφή του για τα μέντιουμ που λεηλατούν ευάλωτα άτομα για χρήματα και δηλώνει τη δυσπιστία του σε υπερφυσικά γεγονότα. Αν η νύχτα είχε τελειώσει εκεί, ο Poirot θα μπορούσε απλώς να είχε επιστρέψει στη γαλήνια συνταξιοδότησή του. Όταν, όμως, φεύγει κρυφά ένας άγνωστος του επιτίθεται από πίσω και παραλίγο να τον σκοτώσει. Έχοντας κατά νου τη δική του ασφάλεια, ο Poirot κλειδώνει το κτήριο και ξεκινά να βρει τον επίδοξο δολοφόνο στο δωμάτιο, αλλά η νύχτα της μεθοδικής του ανάκρισης σύντομα εκτροχιάζεται από φανταστικά γεγονότα που αμφισβητούν την ακλόνητη πίστη του στην επιστήμη και τη λογική.

Κατά την άφιξη του, ο Poirot βομβαρδίζεται με κάθε είδους μύθους και φήμες για το κτίριο, το οποίο κάποτε ήταν ο χώρος ενός ορφανοτροφείου, τα πνεύματα των παιδιών του οποίου ορκίστηκαν να εκδικηθούν τους ζωντανούς. Είναι αρκετά δύσπιστος σχετικά με την ύπαρξη φαντασμάτων, ακόμη και μετά την άφιξη της κυρίας Reynolds (Michelle Yeoh), ενός ενδιάμεσου που φαίνεται να καλεί το πνεύμα της Alicia κατά τη διάρκεια της σεάνς. Αλλά όταν ο Poirot στη συνέχεια απομυθοποιεί πολλές από τις μεθόδους της κυρίας Reynolds, μια λανθασμένη απόπειρα κατά της ζωής του από έναν αόρατο δράστη οδηγεί στη δολοφονία ενός άλλου από τους παρευρισκόμενους, αναγκάζοντας τον αποσυρόμενο ντετέκτιβ να κλειδώσει τους υπόλοιπους επιζώντες μέσα στο παλάτι για να προσδιορίσει την ταυτότητα του δολοφόνου και, αν είναι δυνατόν, να αποκαλύψει την αλήθεια για τα φαινόμενα που έχει δει και τα οποία θα μπορούσαν να είναι υπερφυσικής προέλευσης.

Όπως και με τις προηγούμενες ταινίες αυτής της σειράς , το casting είναι το κλειδί για την επιτυχία της ιστορίας, ακόμη περισσότερο από την προκύπτουσα λύση (ή λύσεις) στο μυστήριό της υπόθεσης. Καλώς ή κακώς, ο σκηνοθέτης υποδύεται έναν ελαφρώς λιγότερο ελκυστικό Poirot από ό,τι σε προηγούμενες εξόδους. Αλλά η συγκριτικά πιο νηφάλια αντίληψή του για τον χαρακτήρα γεννιέται φυσικά από τις περιστάσεις του στην αρχή της ταινίας.

Η Michel Yeon που έχει βραβευθεί με Όσκαρ, ξεπερνά όμορφα μια κρίσιμη αλλά μερικές φορές αόρατη γραμμή μεταξύ ενσυναίσθησης και τσαρλατάνου στον περιορισμένο χρόνο της στην οθόνη ως κυρία Reynolds. Ο Jamie Dornan πιθανότατα πληροί τις προϋποθέσεις ως το επόμενο μεγαλύτερο αστέρι στο cast και προσφέρει περισσότερα ψυχολογικά από ό,τι πραγματικά απαιτείται για να πουλήσει καλόπιστα τον επιτόπιο χειρουργό του χαρακτήρα της Leslie Ferrier, αλλά η ένταση της απόδοσής του παρέχει μια ωραία αντίστιξη στη στροφή που δίνει ο Jude Hill που υποδύεται για άλλη μια φορά το παιδί του Dornan στην οθόνη (αφού είχε τον ίδιο ρόλο και στο Belfast του Branagh).

Χαρισματικοί όπως είναι, η Reilly και ο Scamarcio — μαζί με τον Kyle Allen ως Maxime Gerard, η Camille Cottin ως οικονόμος της Rowena, Olga Seminoff, και η Emma Laird και ο Ali Khan ως βοηθοί της κυρίας Reynolds Desdemona και Nicholas Holland — δείχνουν ότι καταλαβαίνουν τα αντίστοιχα καθήκοντά τους αρκετά για να μην ξεχωρίζουν, εκτός εάν είναι απαραίτητο ως ύποπτοι. Αντίθετα, ο Branagh βασίζεται στον επί χρόνια διευθυντή φωτογραφίας του Haris Zambarloukos για να τονίσει τον χώρο, ειδικά τον υποκειμενικό τρόμο του να βρίσκεσαι σε ένα κτίριο του οποίου οι κάτοικοι μπορεί να μην είναι όλοι ζωντανοί, ενισχύοντας την αίσθηση του ότι κάτι τρομακτικό κρύβεται στις σκιές ή ακριβώς στη γωνία.

Αν ο δρόμος του Poirot για να γίνει ντετέκτιβ μετά τη συνταξιοδότησή του είναι κάπως προδιαγεγραμμένος, ο Branagh εκμεταλλεύεται έξυπνα τη φυσική γοητεία ενός καλού μυστηρίου, τόσο μπροστά όσο και πίσω από την κάμερα, για να προσελκύσει το κοινό σε μια περιπέτεια που είναι εξίσου ανατριχιαστική και αριστοκρατική. Εν κατά κλειδί, το «Μυστήριο στη Βενετία» Ο Kenneth Branagh δίνει άλλη διάσταση στο κλασσικό έργο της Agatha Cristie» είναι αρκετά τρομακτικό, με εκλεπτυσμένο επίπεδο ίντριγκας και κομψότητας.

Το μεγαλύτερο ατού για τις ταινίες του Branagh με τον Poirot ήταν πάντα το ξεκάθαρο πάθος του για το αρχικό υλικό και η προθυμία του να αφήσει τις συναρπαστικές ιστορίες της Cristie αυτούσιες. Αλλά αν ο Branagh πιστεύει ότι συνεισφέρει σημαντικά στην κινηματογραφική της κληρονομιά, ίσως είναι καιρός να τελειώσει το franchise με μια προσαρμογή του «Curtain: Poirot’s Last Case».

Διάβασε επίσης:

Agatha Cristie: 133 χρόνια από τη γέννηση της γυναίκας που έκανε το έγκλημα key study

Σαν σήμερα πριν από 133 χρόνια ήρθε στον κόσμο η Agatha Mary Clarissa Miller, γνώστη σε όλους μας με το όνομα Agatha Cristie. Σήμερα -καθόλου συμπτωματικά- κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους η νέα ταινία του Kenneth Branagh, «A haunting in Venice» (Μυστήριο στη Βενετία) στον ρόλο του εμβληματικού Poirot, του Βέλγου ντετέκτιβ που αγαπήσαμε μέσα από τα βιβλία της Αgatha. Δεν ξέρω αν θα πήγαινε στην πρεμιέρα της ταινίας εάν ζούμε η αγαπημένη σε όλο τον κόσμο συγγραφέας μυστηρίου, είμαι σχεδόν βέβαιη όμως ότι θα χαίρονταν πολύ να βλέπει την ανταπόκριση που έχουν τα βιβλία της ακόμα και σήμερα, αλλά και οι ταινίες που βασίζονται σε αυτά.

Ο Kenneth Branagh σαν ένας ιδανικός Poirot μας μεταφέρει στην οθόνη μία ακόμα ιστορία, από βιβλίο της Agatha, έπειτα από τα δυο πολύ επιτυχημένα remake που έχουμε δει ήδη. Αλλά μέχρι να φτάσουμε στα βιβλία και τις ταινίες, ας δούμε μερικά πράγματα για τη ζωή της Cristie και πώς έφτασε στην συγγραφή τόσων έργων και στην τεράστια παγκόσμια επιτυχία της.

Δες εδώ σαν σήμερα γεννήθηκε η Agatha Cristie πριν 133 χρόνια

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ