Οι ρομαντικές κομεντί που αποδεικνύουν ότι χρειαζόμαστε στη ζωή μας αυτό το είδος cinema

Το cocooning που μάθαμε σαν έννοια την δεκαετία του ’90, θέλει άνεση καλή παρέα και ταινίες που θα μας κάνουν να νιώσουμε όμορφα, θα μας χαρίσουν ελπίδα και χαμόγελο. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο αποφασίσαμε να κάνουμε έναν απολογισμό των καλύτερων ρομαντικών κωμωδιών όλων των εποχών – και δεν είναι μόνο δίκη μας άποψη, το αποδεικνύει η διαχρονικότητα τους- από το «Τέσσερις γάμοι και μία κηδεία» μέχρι τις κλασικές ταινίες της Nora Ephron.

Όπως αποδεικνύει αυτή η λίστα με τις καλύτερες ρομαντικές κωμωδίες, το είδος αυτό είναι από τα πιο αγαπημένα και δεν πρόκειται να πεθάνει πότε, πάρα την πτώση που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια. Πάντα θα υπάρχουν ρομαντικοί εκεί έξω που θα έχουν ανάγκη να βλέπουν όμορφες ιστορίες με ένα γλυκό τέλος, σε όποια ηλικία και αν είναι, όποιο φύλο και αν εκπροσωπούν. Οι ρομαντικές κωμωδίες έχουν χάσει τη δημοτικότητά τους, έπειτα από την ακμή τους τη δεκαετία του 1990, αλλά ακόμη και όσο περνάει ο καιρός, το κοινό διψάει όσο ποτέ για πειράγματα, γνωριμίες και ευτυχισμένα τέλη. Αυτό είναι ξεκάθαρο εδώ και χρόνια, από τότε που το Netflix έκανε θραύση κυκλοφορώντας δεκάδες ρομαντικές κωμωδίες.

Οι ρομαντικές κομεντί που αποδεικνύουν ότι χρειαζόμαστε στη ζωή μας αυτό το είδος cinema — ΠΗΓΗ:PINTEREST

Αυτό μας έβαλε σε σκέψεις, ποιες είναι οι καλύτερες ρομαντικές κωμωδίες όλων των εποχών, οι ταινίες που αντιπροσωπεύουν με τον πιο τέλειο τρόπο αυτό το αγαπημένο αλλά υποτιμημένο είδος; Σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να τις συμπεριλάβουμε όλες, αλλά καταφέραμε να διαλέξουμε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές, και γιατί όχι να σου δώσουμε έμπνευση να θυμηθείς παλιές αγαπημένες, να ανακαλύψεις νέες, ή να δεις αυτές που διαλέξαμε για πρώτη φορά. Το συμπέρασμα, ίσως, είναι ότι οι «ρομαντικές κομεντί» είναι ένα είδος που έχει να κάνει με τον έρωτα, για αυτό θα τις αγαπάμε πάντα και θα τις αναζητούμε.

Οι καλύτερες ρομαντικές κωμωδίες όλων των εποχών

Something’s Gotta Give (2003)

O Jack Nicholson και η Diane Keaton, είναι οι υπέροχοι πρωταγωνιστές της καλύτερης ρομαντικής κωμωδίας της Nancy Meyers. Αν και κάποιοι γνώστες της βιομηχανίας του cinema μπορεί να ήταν επιφυλακτικοί με μια ταινία για ανθρώπους στα 50 και 60 τους που ερωτεύονται, το κοινό ήταν έτοιμο για ένα ώριμο ρομάντζο. Ένα ρομάντζο που περιλάμβανε μια ξεκαρδιστική σκηνή σεξ στην οποία ο χαρακτήρας της Keaton μετράει την αρτηριακή πίεση του Nicholson για να βεβαιωθεί ότι δεν θα πάθει καρδιακή προσβολή κατά τη διάρκεια της πράξης. Μας έδωσε επίσης έναν Nicholson με καρδιοχτύπι, έναν γυναικοκατακτητή εντός και εκτός οθόνης, να κλαίει για μια γυναίκα, μία υπέροχη ανατρόπη, για αλλαγή.

How to Lose a Guy in 10 Days (2003)

Μόνο στη ρομαντική κομεντί που θα τελείωνε όλες τις ρομαντικές κομεντί θα είχαμε πρωταγωνιστές που θα λέγονταν Andie Anderson και Benjamin Barry. Από την αρχή, το «How to Lose a Guy in 10 Days» είναι ακριβώς τόσο χαριτωμένο όσο ακούγεται, μια ταινία που επικεντρώνεται σε ένα Cool Girl, πριν ο όρος έρθει στη μόδα, του οποίου η χημεία με έναν ελαφρώς σοβινιστή άντρα είναι αδιαμφισβήτητη, παρόλο που το ειδύλλιό τους είναι καταδικασμένο από την αρχή. Μία δημοσιογράφος σε ένα γυναικείο περιοδικό που προσπαθεί εδραιωθεί στον χώρο, για να μπορεί να γράφει για θέματα ουσίας, για να το καταφέρει πρέπει να παγιδεύσει έναν άντρα και να τον βασανίσει μέχρι να χωρίσουν. Εκείνος, εν τω μεταξύ, προσπαθεί απλώς να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει οποιαδήποτε γυναίκα να τον ερωτευτεί. Η Kate Hudson και ο Matthew McConaughey, έδωσαν στους χαρακτήρες τους ευστροφία και τσαγανό, ρίχνοντας τους εαυτούς τους ολοκληρωτικά στους ρόλους τους.

3.Annie Hall (1977)

Τι να πει κανείς για το Annie Hall, είναι ακόμα και σήμερα ένα αδιαμφισβήτητο ρομαντικό αριστούργημα. Στην συγκεκριμένη ταινία, δεν υπάρχει τρόπος να διαχωρίσεις την τέχνη από τον καλλιτέχνη, το Annie Hall είναι ο Woody Allen σε κάθε πλεύρα, από την αφήγησή του, μέχρι τους γυναικείους χαρακτήρες του, οι οποίοι χωρίζονται σε δύο ξεχωριστές περιπτώσεις, τα κορίτσια των ονείρων και τους εφιάλτες. Στις ξεχωριστές περιπτώσεις αυτές, η Diane Keaton, παρέχοντας την χαρακτηριστική της ερμηνεία, γίνεται και τα δύο. Η ταινία έχει μια μαγεία, μια νοσταλγική γλυκύτητα που υποστηρίζει τα αξιοσημείωτα αστεία της. Είναι μία νοσταλγική ταινία που έρχεται από μια πιο απλή εποχή και έναν απλούστερο τρόπο ζωής, όταν ο έρωτας ήταν εφικτός και δεν ήξερες τόσα πολλά όσα ξέρεις τώρα.

4.Amélie (2001)

Δεν είναι μια ταινία που πολλοί θα χαρακτήριζαν παραδοσιακά ως ρομαντική κωμωδία, αλλά η Amélie αψηφά τις εύκολες ταξινομήσεις. Η γλυκιά αυτή ταινία του 2001, σε σκηνοθεσία Jean-Pierre Jeunet, μιλάει για μια οδυνηρά ντροπαλή παριζιάνικη σερβιτόρα που βρίσκει χαρά και γαλήνη στα μικρά πράγματα, όπως το να πετάει πέτρες, να σπάει μία φρέσκια crème brûlée και να κοιτάζει την πόλη διερωτώμενη: «Πόσα ζευγάρια έχουν οργασμό τώρα;» Η Audrey Tautou φαίνεται να έχει βάλει όλη της την ψύχη στο ρόλο της, υποδυόμενη την Amélie. Ο ρομαντισμός δεν είναι ποτέ ο άμεσος στόχος της ταινίας, αλλά είναι μια ευγενική γραμμή που την διαπερνά, μέχρι που ο κεραυνοβόλος έρωτας την χτυπάει στο πρόσωπο σε ένα φωτογραφικό θάλαμο σε σταθμό τρένων, όταν αντικρίζει έναν άντρα που ονομάζεται Nino. Η ανακάλυψη της αληθινής αγάπης της Amélie δεν παίρνει καμία εύκολη, προφανή διαδρομή, αλλά τελικά καταλήγει σε ένα συγκλονιστικό μικρό ποίημα μιας σκηνής. Το να φιλάς κάποιον στα βλέφαρα δεν φαινόταν ποτέ τόσο ρομαντικό.

Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία (1994)

Σε ποιον δεν αρέσει μια ταινία που ξεκινά με τους χαρακτήρες να φωνάζουν «γαμώτο γαμώτο γαμώτο γαμώτο» καθώς τρέχουν να προλάβουν να πάνε στο γάμο ενός φίλου τους; Τα πάντα στο «Four Weddings and a Funeral» (Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία) του Richard Curtis έμοιαζαν αποφασισμένα να διαλύσουν την συνταγή της παραδοσιακής ρομαντικής κομεντί, ακόμα και όταν φορούσε τον συναισθηματισμό της στο μανίκι. Αντί για έναν γάμο, υπάρχουν τέσσερις. Ένας αρκετά κεντρικός χαρακτήρας πεθαίνει και μας δίνει την κηδεία του τίτλου. Και το αντικείμενο του πόθου της ταινίας, μια Αμερικανίδα που την υποδύεται η Andie MacDowell, παντρεύεται πραγματικά έναν άλλο άνδρα και όχι τον πρωταγωνιστή. Το σύνολο των ηθοποιών είναι γοητευτικά ιδιόρρυθμο αν και είναι περισσότερο γνωστό για την έναρξη της μακράς καριέρας του Hugh Grant ως αδέξιου, ρομαντικού ήρωα που ξεπερνά με κάποιο τρόπο τη βαθιά βρετανική του επιφυλακτικότητα για να εξομολογηθεί τα αληθινά του συναισθήματα.

6.Down with Love (2003)

Το κλασικό sleeper classic της Peyton Reed, με πρωταγωνιστές τη Renée Zellweger και τον Ewan McGregor, δεν έτυχε ιδιαίτερα καλής υποδοχής όταν κυκλοφόρησε το 2003, κάτι για το οποίο έχω μια θεωρία. Η ταινία είναι ένα απροκάλυπτο γλύκισμα: καραμελωμένη σε βαθμό που προκαλεί ζάχαρο μερικές φορές, και πλούσια σε νεύματα και με κλείσιμο του ματιού στις ταινίες της Doris Day που την ενέπνευσαν. Αλλά όλη αυτή η γλύκα ήταν απλώς ένα κάλυμμα για αυτό που πραγματικά διακυβεύεται εδώ, που είναι μια επανεγγραφή των κινηματογραφικών ρομάντζων και των συνεχιζόμενων μαχών των φύλων τους. Η ταινία, με θέμα την πρωτοφεμινιστική προσπάθεια μιας σταρ-συγγραφέως να κάνει τις γυναίκες να ζουν και να ερωτεύονται με τους δικούς τους όρους και τον συντάκτη του περιοδικού που προσπαθεί να τη ρίξει, δεν έχει ούτε ένα εξωτερικά κυνικό κόκκαλο στο σώμα της. Οι χαρακτήρες της όμως έχουν, πρόκειται για ανθρώπους που γνωρίζουν τα στρατηγικά μυστικά του ρομαντισμού και περνούν μια ολόκληρη ταινία προσπαθώντας να επικρατήσει ο ένας τον άλλον. Όλα αυτά καταλήγουν σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της Zellweger, και αυτό λέει πολλά, έναν συγκλονιστικό μονόλογο για τα πράγματα που μπορεί να κάνει μια γυναίκα μόνο και μόνο για να την προσέξει ο άντρας που αγαπάει. Στο επίκεντρο όλης αυτής της «ανοησίας» βρίσκεται ένας χαρακτήρας που αξίζει πραγματικά ένα ευτυχισμένο τέλος, αλλά όχι εις βάρος της νεοαποκτηθείσας ελευθερίας που ενέπνευσε σε όλους τους άλλους.

7.Broadcast News (1987)

Ο James L. Brooks έγραψε, έκανε την παραγωγή και σκηνοθέτησε αυτή την επτά φορές υποψήφια για Όσκαρ ταινία, η οποία έβαλε στο χάρτη μια ελαφριά, μικρή Νοτιοαμερικανίδα ονόματι Holly Hunter και προέβλεψε την αργή παρακμή της αμερικανικής δημοσιογραφίας. Αλλά πάνω απ’ όλα, το Broadcast News είναι μια ιστορία αγάπης, ανάμεσα σε τρεις δημοσιογράφους που σκέφτονται την καριέρα τους και τη βιομηχανία που λατρεύουν, η οποία τους μπλέκει σε ένα οδυνηρά ενσυναισθητικό ερωτικό τρίγωνο που βάζει κάθε χαρακτήρα σε μια πορεία προς το σπαραγμό. Ο χαρακτήρας της Hunter, μιας παραγωγού τηλεοπτικών ειδήσεων, είναι τόσο έξυπνος και έντιμος όσο και ο καλύτερός της φίλος, ένας δημοσιογράφος που υποδύεται ο Albert Brooks. Όμως, την κατακτά ο νέος παρουσιαστής, τον οποίο υποδύεται ο William Hurt, και καταλήγει σε ένα δίλημμα που δοκιμάζει την καρδιά της, σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον με πολύ λίγο χώρο για ήπια συναισθήματα. Κάθε ερμηνεία σε αυτή την ταινία είναι ένα διαμάντι, και ο James L. Brooks καθοδηγεί τον θεατή τόσο επιδέξια που οι ρυθμοί της μοιάζουν αναπόφευκτοι, ακόμα και όταν ξεκινούν τα δάκρυα. Σε αντίθεση με τις περισσότερες ρομαντικές κομεντί σε αυτή τη λίστα, το Broadcast News δεν τελειώνει με ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Αλλά παρουσιάζει τη Hunter με ένα υπέροχο πουά φόρεμα καθ’ οδόν για το δείπνο των ανταποκριτών του Λευκού Οίκου, το οποίο είναι εξίσου καλό.

8.Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς (2001)

Για όποιον έχει βρεθεί ποτέ να κάθεται στο σπίτι με επικίνδυνες ποσότητες κρασιού και κέικ και να τραγουδάει μόνος του το «All by Myself», αυτή η ταινία ήταν βέβαιο ότι θα ήταν ένα home run – και προφανώς, αρκετοί από εμάς θα μπορούσαν να ταυτιστούν. Η άτυχη Bridget Jones την όποια υποδύεται η Renée Zellweger και τα ανταγωνιστικά ερωτικά της ενδιαφέροντα, που υποδύονται με ξεκάθαρα βρετανική γοητεία ο Colin Firth και οHugh Grant, έγιναν αμέσως επιτυχία το 2001. Αν και οι συνέχειες δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν την επιτυχία του πρωτότυπου, είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς κάτι που θα μπορούσε να σβήσει την κληρονομιά της μπλε σούπας, των άσχημων χριστουγεννιάτικων πουλόβερ και των ντροπιαστικών καυγάδων στο δρόμο. Εξάλλου, είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς μια πιο ικανοποιητικά παράλογη, σαφώς «ρομαντική κομεντί» κορύφωση από τη στιγμή που η Bridget κυνηγάει τον κύριο Darcy σε έναν χιονισμένο δρόμο του Λονδίνου φορώντας μόνο ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, μια ζακέτα και με animal print εσώρουχα .

You’ve Got Mail (1998)

Το You’ve Got Mail είναι η τελευταία από τις ρομαντικές κωμωδίες της Nora Ephron που καθόρισαν το είδος, καθώς έφτασε στους κινηματογράφους μετά το «When Harry Met Sally» και το «Sleepless in Seattle».Είναι η δεύτερη ταινία που γύρισε η Ephron με τη Meg Ryan και τον Tom Hanks, οι οποίοι κυκλώνουν εύκολα ο ένας τον άλλον ως σπαρταριστοί εταίροι Kathleen Kelly -που έχει το κατάστημα παιδικών βιβλίων το Shop Around the Corner– και Joe Fox που διευθύνει την καπιταλιστική μάστιγα Fox & Sons Books. Ερωτεύονται, χρησιμοποιώντας μια τεχνολογία που τότε δεν ήταν για πολλούς, το internet, ανταλλάσσοντας mails. Αν και μια ταινία για ρομάντζο στην εποχή της America Online θα ήταν πάντα απελπιστικά ξεπερασμένη, ήταν επίσης η πρώτη ρομαντική κομεντί που εξομάλυνε τη συγκίνηση του φλερτ μέσω chat box με έναν ανώνυμο άγνωστο, ακόμα και όταν μιλούσε για αθώα πράγματα όπως πεταλούδες και αγορά σχολικών ειδών το φθινόπωρο. Ήταν η πρώτη ταινία που χρησιμοποίησε ένα dial-up modem ως τραγούδι στους τίτλους αρχής και η πρώτη που έπαιξε με παιχνιδιάρικο τρόπο για το πόσο εύκολο είναι να ψαρέψεις έναν πιθανό σύντροφο.

Όταν ο Χάρι συνάντησε τη Σάλι (1989)

Αυτή η ταινία είναι εκείνη που ξεκίνησε την καριέρα της μοναδικής Nora Ephron στην ρομαντική κωμωδία και καθιέρωσε τη Meg Ryan ως την αγαπημένη της Αμερικής, Το «Όταν ο Χάρι συνάντησε τη Σάλι» του 1989 και όλη η ομιλητική, γοητευτική εξυπνάδα του εξακολουθεί να έχει απήχηση μέχρι σήμερα κυρίως επειδή εξετάζει με τόση στοχαστικότητα το κεντρικό ερώτημα που τίθεται στην αρχή, «Μπορούν οι άντρες και οι γυναίκες να είναι πραγματικά μόνο φίλοι;». Ενώ αυτές οι αυστηρές γραμμές μεταξύ των δύο φύλων και η εμμονή της Sallyμε τον γάμο μοιάζουν λίγο ξεπερασμένες πλέον, η ταινία εξακολουθεί να αποτελεί μια σχεδόν τέλεια εκτέλεση του είδους. Η Ephron και ο σκηνοθέτης Rob Reiner πετυχαίνουν αυτή την αλχημεία συνδυάζοντας τη γλυκιά ιδιορρυθμία της Sally Albright που υποδύεται η Ryan, με την ιδιόρρυθμη απαισιοδοξία του Harry Burns, που υποδύεται ο Billy Crystal, όλα αυτά στροβιλισμένα μαζί με τον ατελείωτα εύστοχο διάλογο της Ephron. Φυσικά, δεν μπορούμε επίσης να ξεχάσουμε τις γοητευτικές ψευτο-ντοκιμαντερίστικες βινιέτες μακροχρόνια παντρεμένων ζευγαριών που είναι διάσπαρτες σε όλο το έργο, καθώς και τις εξαιρετικές ερμηνείες από την Carrie Fisher και τον Bruno Kirby. Βλέποντας ξανά την ταινία σήμερα, είναι μια ζοφερή υπενθύμιση όλου αυτού του ταλέντου εντός και εκτός οθόνης που δεν είναι πλέον εδώ, αλλά ευτυχώς, το έξυπνο πνεύμα της Ephron, θα ζει για πάντα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ