Οι ταινίες που προηγούνται στην «κούρσα» για τα Oscar

Είναι η χρονιά των έγχρωμων/ασπρόμαυρων υβριδικών ταινιών, με επικεφαλής υποψηφίους για Όσκαρ Καλύτερης Φωτογραφίας που γυρίστηκαν στην ταινία της Kodak όπως «Oppenheimer» (Universal), «Poor Things» (Searchlight), «Asteroid City» (Focus Features), και «Maestro» (Netflix). Επιπλέον, υπάρχουν δύο άλλοι υποψήφιοι όπως το «The Zone of Interest» (A24) που περιέχει μια σειρά από εντυπωσιακές μονοχρωματικές στιγμές, ενώ το ασπρόμαυρο «El Conde» του (Netflix) προσφέρει μια μοναχική χρωματική ακολουθία. Οι ταινίες αυτές αποτελούν μέρος μιας μεγάλης στυλιστικής παράδοσης ανάμειξης χρωμάτων και ασπρόμαυρων για να προκαλέσουν έντονες ψυχολογικές καταστάσεις σε ταινίες όπως «Ο Μάγος του Οζ», «Ένα θέμα ζωής και θανάτου», «Bonjour Tristesse», «Wings of Desire», «JFK», «Natural Born Killers» και «Pleasantville». Μπορεί να είναι πραγματικές ή φανταστικές, αλλά οι αισθητικές διαφορές βοηθούν στην προώθηση των αφηγήσεων.

Αντίθετα, το «A Haunting in Venice», που γυρίστηκε από τον κινηματογραφιστή του Kenneth Branaugh, Χάρη Ζαμπαρλούκο, χρησιμοποιεί συμβατικές ασπρόμαυρες αναδρομές για να ανακεφαλαιώσει μια μυστηριώδη δολοφονία. Αυτό ακολουθεί το τραυματικό μονόχρωμο εναρκτήριο flashback στο δεύτερο remake του Brannagh για τον Ηρακλή Πουαρό, το «Death on the Nile».
Αλλά δεν υπήρξε ποτέ τέτοια συγκέντρωση υβριδίων μέσα σε μόνο μία χρονιά. Αυτό καταδεικνύει περαιτέρω την αυξανόμενη δημοτικότητα της ασπρόμαυρης κινηματογραφίας, ενώ προσφέρει νέους τρόπους οπτικού συνδυασμού των δύο μορφών. Όσον αφορά προηγούμενα βραβεία Oscar το πρωτοποριακό «JFK» του Oliver Stone χάρισε στον DP Robert Richardson το πρώτο Oscar υβριδικής κινηματογράφησης. Το θρίλερ συνωμοσίας για τη δολοφονία του Kennedy κινείται ανάμεσα στο ασπρόμαυρο και το έγχρωμο συνδυάζοντας απρόσκοπτα πλάνα ντοκιμαντέρ, τηλεοπτική κάλυψη και δραματική αφήγηση. Το αποτέλεσμα είναι μια χαοτική ανάμνηση αυτής της τραυματικής δολοφονίας και μία ταινία που πάρα την μεγάλη της διάρκεια (3 ώρες και 25 λεπτά) παραμένει ένα αριστούργημα.

Ακολούθησε το Oscar του κινηματογραφιστή Janusz Kamiński για την ασπρόμαυρη ταινία του «Λίστα του Σίντλερ», η οποία περιείχε τέσσερις έγχρωμες σκηνές: την εναρκτήρια γιορτή του Shabbat, το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτό κατά την καταστροφή του γκέτο και όταν τα νεκρά σώματα καίγονται, και το φινάλε όταν οι επιζώντες επισκέπτονται τον τάφο του Oskar Schindler (Liam Neeson).

Oppenheimer

Ο Christopher Nolan χωρίζει το βιογραφικό θρίλερ σε δύο ξεχωριστές οπτικές γωνίες και χρονοδιαγράμματα: Περνάμε μεταξύ του Oppenheimer (Cillian Murphy) που οδηγεί τη μυστική ομάδα του στο Los Alamos για να κατασκευάσει την ατομική βόμβα (με τίτλο «Σχάση») και ο ναύαρχος Strauss (Robert Downey Jr.) που υποστηρίζει περαιτέρω πυρηνικές δοκιμές κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου σε ασπρόμαυρο (με τίτλο «Fusion»). Η σύγκρουση αυτών των δύο αφηγήσεων περιλαμβάνει τη μνήμη ως μεταφορές κβαντικής φυσικής και οι συσκευές παράλληλης πλαισίωσης είναι η ακρόαση του Oppenheimer το 1954 για να ανακαλέσει την άδεια ασφαλείας του και η ακρόαση επιβεβαίωσης από τη Γερουσία του Strauss για τον Υπουργό Εμπορίου το 1959. Ενώ ο Nolan σκόπευε το χρώμα να είναι υποκειμενικό και μαύρο -και-λευκό για να είμαστε πιο αντικειμενικοί, το τελευταίο είναι στην πραγματικότητα πιο αποχρώσεις λόγω της περιορισμένης κατανόησης, των επιτευγμάτων και της προοπτικής του Strauss.

Ο αγαπημένος διευθυντής φωτογραφίας του Nolan, Hoyte van Hoytema, επιχειρούσε σε αχαρτογράφητη περιοχή με την κάμερα IMAX μεγάλου μεγέθους 65 mm για να εξερευνήσει το τοπίο των προσώπων, ανάμεσα σε Oppenheimer και Strauss. Το αποτέλεσμα είναι ένα πρωτοποριακό οικείο θέαμα, επαναπροσδιορίζοντας πορτρέτα και κοντινά πλάνα για θεατρική παρουσίαση IMAX 70 mm. Αυτό ήταν ιδιαίτερα δύσκολο για το ασπρόμαυρο μεγάλου μεγέθους, με το ολοκαίνουργιο υλικό φιλμ 65 χιλιοστών της Kodak για πρώτη φορά χρήση IMAX. Αυτή η διαδικασία φινιρίσματος μεγάλου μεγέθους απαιτούσε μια ειδική συνεργασία μεταξύ της Kodak, της FotoKem, της IMAX και της Panavision για την υποστήριξη της ασπρόμαυρης ροής εργασίας 65 mm.

Poor Things

Το Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου είναι μια πιο περίπλοκη φεμινιστική, ενηλικίωση εξερεύνηση από την «Barbie», που γυρίστηκε από τον αγαπημένο του κινηματογραφιστή Robbie Ryan. Η Emma Stone υποδύεται την Bella, μια ταραγμένη βικτωριανή γυναίκα που αυτοκτονεί και ανανεώνεται με τον εγκέφαλο του αγέννητου παιδιού της από τον εικονομάχο επιστήμονα Dr. Baxter. Ξεκινά αδέξια με τη διανοητική ικανότητα ενός άγριου μικρού παιδιού και γρήγορα γίνεται πιο αχόρταγη από κάθε άποψη, ξεπερνώντας τα όρια του γοτθικού οίκου Baxter στο Λονδίνο. Η πρώτη πράξη είναι γυρισμένη σε εξπρεσιονιστικό ασπρόμαυρο ως μια πρωτόγονη αρχή για την αναγέννηση της Bella, και ο φακός του fish-eye παραμορφώνει τρελά τη σουρεαλιστική οπτική της.

EMMA STONE — ΠΗΓΗ: instagram.com/poorthingsfilm/

Στη συνέχεια, όμως, η Bella τρέχει μακριά με τον επιδέξιο και ξεφτιλισμένο δικηγόρο Duncan (Mark Ruffalo) σε μια περιπέτεια ανεμοστρόβιλου σε όλες τις ηπείρους. Τότε είναι που η μεταμόρφωσή της αλλάζει σε έγχρωμο, ιδιαίτερα φιλμ 35mm Ektachrome με αντιστροφή χρωμάτων. Αυτό παρέχει μια πιο ζωντανή και λεπτομερή εμφάνιση για ιδιαίτερα έντονες στιγμές κατά τη διάρκεια των σεξουαλικών της αποδράσεων στη Λισαβόνα, σε μια κρουαζιέρα στη Μεσόγειο και στο Παρίσι. Η χρήση διαφόρων υφών, αντίθεσης και χρωμάτων με διαφορετικούς φακούς μεταφέρει έξοχα την τολμηρή μεταμόρφωση της Bella σε μια σεξουαλικά απελευθερωμένη και ανεξάρτητη γυναίκα πολύ μπροστά από την εποχή της.

Asteroid City

Ο μύθος επιστημονικής φαντασίας του Wes Anderson για τον φόβο, τη θλίψη και την καταστολή κατά τη διάρκεια της Ατομικής Εποχής (με ένα cast με επικεφαλής τον Jason Schwartzman, τη Scarlett Johansson και τον Tom Hanks) εξερευνά δύο σχετικές αφηγήσεις σε έγχρωμη και ασπρόμαυρη, τραβηγμένες -στον κινηματογραφιστή Robert Yeoman. Είναι ένα παιχνίδι που μοιάζει με Πιραντέλλο-μέσα σε τηλεοπτική μετάδοση-εντός-μια ταινία. Η κύρια ιστορία, γυρισμένη σε υπέρ-ρεαλιστικά παστέλ χρώματα και 2,40:1, είναι η κινηματογραφική αναπαράσταση της τηλεοπτικής μετάδοσης του έργου για την παιδική ρετρό-φουτουριστική έκθεση επιστήμης στην αμερικανική νοτιοδυτική πλευρά του 1955. Τα πράγματα διαταράσσονται από την προσγείωση ενός εξωγήινου. Η ομώνυμη πόλη, χτισμένη από την αρχή κοντά στο Chinchón της Ισπανίας, ταιριάζει απόλυτα στην αγάπη του σκηνοθέτη για τη χειροποίητη θεατρικότητα με συμμετρικές συνθέσεις που μοιάζουν με διοράματα.

Εν τω μεταξύ, τα παρασκήνια της μετάδοσης και της δημιουργίας του έργου (που περιλαμβάνει τον θεατρικό συγγραφέα του Ed Norton, τον σκηνοθέτη του Adrien Brody και αρκετούς από τους ηθοποιούς) είναι γυρισμένα σε ασπρόμαυρο και 1,33:1. Ο μονόχρωμος τόνος ταιριάζει κατάλληλα στην κυρίαρχη αισθητική μορφή της εποχής.

Maestro

Ο Bradley Cooper σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε αυτή τη σαρωτική εξερεύνηση του θρυλικού μαέστρου/συνθέτη Leonard Bernstein μέσα από τον φακό του περίπλοκου γάμου του με την Χιλιανο-αμερικανίδα ηθοποιό Felicia Montealegre (Carey Mulligan). Εκτείνεται σε περισσότερα από 30 χρόνια και γυρίστηκε από τον Matthiew Libatique (υποψήφιος για Όσκαρ για το «A Star Is Born»), είναι μια γλυκόπικρη ιστορία αγάπης για το ζευγάρι που γίνεται αδελφές ψυχές και πώς αργότερα απομακρύνονται όταν ο Bernstein γίνεται μουσικό είδωλο και επιδίδεται στον ηδονισμό με εραστές του ίδιου φύλου.

Τα πρώτα 45 λεπτά είναι ασπρόμαυρα και 1,33:1, καθώς το ζευγάρι συναντιέται με χαριτωμένα στυλ και δημιουργεί έναν ισχυρό δεσμό. Οπτικά, είναι ένας μονόχρωμος κλασικισμός με μια swooping κάμερα. Το μόνο κομμάτι στυλιζαρίσματος είναι μια queer ονειρική φαντασία από το μπαλέτο ναυτικών «Fancy Free» με σεξουαλικό αντικείμενο τον Bernstein. Αλλάζει χρώμα στη δεκαετία του ’60 και 1,85:1, με μια σιλουέτα της Montealegre, πίσω στην κάμερα και αποκαλύπτει ότι φοράει ένα τιρκουάζ φόρεμα. Ο κόσμος τους άλλαξε ξαφνικά: περισσότερο πάθος, περισσότερη ένταση και περισσότερες συγκρούσεις.

The Zone of Interest

Το The Zone of Interest του Jonathan Glazer ρίχνει μια ιατροδικαστική ματιά στην κοινοτοπία του κακού σε αυτήν την πραγματική απεικόνιση του αξιωματικού των SS Rudolf Höss (Christian Friedel), του διοικητή του Άουσβιτς, ο οποίος ζούσε σε κοντινή απόσταση από το στρατόπεδο συγκέντρωσης με τη σύζυγό του. Η Hedwig (Sandra Hüller) και τα πέντε παιδιά τους. Ο υποψήφιος για Όσκαρ κινηματογραφιστής Łukasz Żal («Ida» και «Ψυχρός Πόλεμος») απαθανατίζει τα εγχώρια γεγονότα με αυθεντικότητα, ειδικά η Hedwig που φροντίζει τον παράδεισο του κήπου της. Ο Glazer προσπαθεί να αποφύγει κάθε υπαινιγμό κινηματογραφικής τεχνοτροπίας χρησιμοποιώντας καινοτόμα σετ 360 μοιρών, με εγκατεστημένες 10 κάμερες , παρέχοντας «την ανησυχητική ποιότητα παρακολούθησης». Ο σκηνοθέτης και ο διευθυντής φωτογραφίας προσφέρουν δύο εντυπωσιακές στιγμές σε ασπρόμαυρες εικόνες ενός μικρού κοριτσιού που βγαίνει κρυφά τη νύχτα για να μαζέψει μήλα και αχλάδια και να τα αφήσει για τους φυλακισμένους στο χώμα. Αυτά τραβήχτηκαν με στρατιωτική θερμική κάμερα για να φαίνονται επίσης μη κινηματογραφικά και συμβαίνουν ενώ ο Rudolf διαβάζει το «Hansel and Gretel» στην κόρη του εκτός οθόνης για να τη βοηθήσει να αποκοιμηθεί.

El Conde

Το «El Conde» του Pablo Larraín οραματίζεται τον Χιλιανό δικτάτορα Augusto Pinochet (Jaime Vadell) ως ένα βαμπίρ που αναζητά το θάνατο σε μια μαύρη κωμωδία, που περιγράφεται καλύτερα ως «Nosferatu» συναντά την «Διαδοχή». Ο δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ Ed Lachman (“Carol”, “Far From Heaven”) χρησιμοποιεί την ελαφρύτερη, μεγάλου μεγέθους κάμερα Alexa Mini LF Monochrome για μια κατάλληλα εξπρεσιονιστική ασπρόμαυρη εμφάνιση με πολύ ρευστή κίνηση γύρω από τα σκηνικά. Ως μέρος της ρετρό εμφάνισης, χρησιμοποίησε επίσης τους φακούς Ultra Baltar που χρησιμοποιήθηκαν στο “Citizen Kane”, “The Magnificent Ambersons” και “Touch of Evil” του Orson Welles.

Ωστόσο, υπάρχει μια μοναδική ακολουθία της ημέρας με ζωηρά χρώματα που ξεφεύγει από τη σκοτεινή, εξπρεσιονιστική διάθεση, παρέχοντας μια γεύση της αγάπης και της ευτυχίας που έλειπαν από τη ζωή του Pinochet.

Διάβασε επίσης:

Μυστήριο στη Βενετία: Ο Kenneth Branagh δίνει άλλη διάσταση στο κλασσικό έργο της Agatha Cristie

Ένα πολυπληθές cast με στόχο το ενήλικο κοινό, στην ταινία «Μυστήριο στη Βενετία» Ο Kenneth Branagh δίνει άλλη διάσταση στο κλασσικό έργο της Agatha Cristie» είναι ένα από τα κυρία χαρακτηριστικά της νέας περιπέτειας του Poirot και είναι αρκετά διασκεδαστικό, όσο και γεμάτο αγωνία. Για μία ακόμα φορά ένα σύνολο αστεριών του εκλεκτού cast του, στην 3η προσαρμογή της Agatha Christie του Kenneth Branagh προσφέρει ένα εύστροφο διάλειμμα ανάμεσα σε πιο αδιάφορα project τέχνης, από παραδοσιακά στούντιο και άχρηστο υλικό που εκπλύει τις πωλήσεις εισιτηρίων από τους ακριβότερους ανταγωνιστές τους, ενώ ικανοποιεί και πιθανά κοινά ανά τον κόσμο. Ο Branagh, για άλλη μια φορά αναλαμβάνει διπλά καθήκοντα ως πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης της ταινίας, μας μεταφέρει στην υπερφυσική παρέκκλιση των μυστηρίων, σε σχέση με προηγούμενες ιστορίες του Ηρακλή Πουαρό με την κατάλληλη θεατρικότητα, ενώ οι παιχνιδιάρικες ανατροπές από ένα έξυπνα επιλεγμένο βοηθητικό cast αναδεικνύουν την υπόθεση σε ένα ακόμα μυστήριο δολοφονίας με το κατάλληλο κλίμα και ατμόσφαιρα.