Στις 11 Φεβρουαρίου 2010, την παραμονή της κηδείας της μητέρας του, ο Lee Alexander McQueen αποφάσισε να αυτοκτονήσει στο σπίτι του στο Λονδίνο. Γεννημένος στο East End, το μικρότερο από τα έξι παιδιά, άφησε το σχολείο στα 15 του και άρχισε να εργάζεται ως μαθητευόμενος για τον Cornelius O’Callaghan, μαθαίνοντας γρήγορα και λαμπρά.

Μετά ήρθε η είσοδός του στο Red or Dead, όπου κατέπληξε τους πάντες με τις ικανότητές του, και την απόφασή του το 1989 να πάρει μια πτήση για το Μιλάνο χωρίς κατάλυμα, χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα, χωρίς χρήματα. Σε λιγότερο από μια εβδομάδα, είχε ήδη γίνει βοηθός του Romeo Gigli.

15 χρόνια χωρίς τον ανατρεπτικά ρομαντικό Alexander McQueen — https://www.instagram.com/mcqueen_vault/

Εκεί, έμαθε την πολυπλοκότητα της ραπτικής. Όπως θυμάται ο Ιταλός σχεδιαστής, αφού έβαλε τον McQueen να διασκευάσει ένα σακάκι περισσότερες από τρεις φορές, το ανακατασκεύασε ξανά και ξανά και ο σχεδιαστής βρήκε μέσα στη φόδρα τις λέξεις: «Fuck Romeo». Επέστρεψε στο Λονδίνο για να συνεχίσει τις σπουδές του, όπου συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να χρησιμοποιήσει θέματα που δεν σχετίζονται αυστηρά με τη μόδα για να την επαναπροσδιορίσει και να την εξελίξει. Χτύπησε την πόρτα της Bobby Hillson, επικεφαλής του μαθήματος μόδας στο Central Saint Martins και εξασφάλισε μια θέση στο διάσημο πρόγραμμά της. Η θεία του προσφέρθηκε να του πληρώσει τα δίδακτρα. Στις 16 Μαρτίου 1992, στους στρατώνες του Δούκα του Γιορκ στο Λονδίνο, παρουσιάστηκε η αποφοίτησή του: Jack the Ripper Stalks His Victims. Η μεταμόρφωση του prêt-à-porter άρχιζε.

Η συντάκτρια Isabella Blow, καθισμένη στην πρώτη σειρά στο σόου του McQueen, έμεινε έκπληκτη από το ταλέντο του νεαρού σχεδιαστή. Τα ήθελε όλα. Περιέγραψε τη συλλογή ως μοντέρνα αλλά κλασική. Μιλούσε για σαμποτάζ και παράδοση, ομορφιά και βία. Η Blow ήταν η πρώτη που αναγνώρισε την ιδιοφυΐα του McQueen. Από την αρχή, ο McQueen ήξερε πώς να χρησιμοποιεί τις πασαρέλες για να αντιμετωπίσει αμφιλεγόμενα θέματα και να αφηγηθεί ιστορίες ακόμη και σε συλλογές prêt-à-porter, εμπλουτίζοντάς τις με ραπτική, γλυκαίνοντας και αντιπροσωπεύοντας πολλά περισσότερα από ένα απλό προϊόν. Τα κομμάτια ήταν μέρος ενός μεγαλύτερου μωσαϊκού. «Δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον να προτείνω ένα κομμάτι που προοριζόταν αποκλειστικά για πώληση ή φορητότητα», θα δήλωνε σε μια συνέντευξη του.

Η παμφάγος περιέργεια του McQueen τον οδήγησε στο φιλτράρισμα των εικόνων των Ισπανών matadors και της Αντιμεταρρύθμισης, των ιθαγενών των πειρατικών πολέμων, των αυτόχθονων πληθυσμών του Αμαζονίου, της αιματηρής και βίαιης Αγγλίας των Πολέμων των Ρόδων, ακόμη και της Ανατολής του Κάμα Σούτρα. Ο McQueen ήταν εμποτισμένος με επανάσταση και αναστάτωση από την αρχή όταν αγόρασε υφάσματα με κρατικά επιδόματα ανεργίας. Με τις πρώτες του δημόσιες συλλογές ήρθε η φήμη αλλά όχι τα χρήματα, όπως είπε ο ίδιος. Στην αρχή της καριέρας του κατηγορήθηκε για μισογυνισμό, ότι εξυμνούσε τη βία, αλλά η πρόθεση του McQueen δεν ήταν να προκαλεί την αίσθηση φρίκης. «Θέλω να κάνω τους ανθρώπους να σκεφτούν», δήλωσε τότε ο Μακ Κουίν, δείχνοντας πώς η μόδα θα μπορούσε να γίνει εργαλείο κοινωνικής κριτικής.

Διάβασε επίσης: Ο Alexander McQueen και ο Sean McGirr ταξιδεύουν στην Ουαλία για την καμπάνια της Άνοιξης 2025

Εκτός από την κριτική, έφτασε και η διεθνής φήμη. Σύμφωνα με το nssmag.com κόσμος άρχισε να γνωρίζει τον Alexander McQueen και τράβηξε την προσοχή του Bernard Arnault, ιδιοκτήτη της LVMH, ο οποίος του πρόσφερε τη θέση του δημιουργικού διευθυντή της Givenchy. Η ζωή του σχεδιαστή άλλαξε: από αουτσάιντερ και αντάρτης, βρέθηκε να διαχειρίζεται έναν από τους πιο διάσημους γαλλικούς οίκους μόδας στον κόσμο. Το 1997 έφτασε στο Παρίσι. Είχε ένα διαμέρισμα στην Place des Vosges, προσωπικός οδηγός, και του φέρονταν σαν βασιλιάς στο ατελιέ, ωστόσο παρέμεινε ο εαυτός του. Έφερε μαζί το εργοστάσιό του και τους φίλους που τον είχαν συνοδεύσει και τον βοηθούσαν στην πορεία. Μάλιστα όσο εργαζόταν στον οίκο ήθελε να γνωρίσει όλους όσοι εργάζονταν στα ρούχα του, αρνιόταν να δειπνήσει σε αποκλειστικά εστιατόρια και αντ’ αυτού ρωτούσε αν μπορούσε να τρώει στην καντίνα με τους άλλους υπαλλήλους.Το ντεμπούτο του στο τιμόνι του maison ήταν για την ανοιξιάτικη σεζόν ραπτικής του 1997, με τίτλο Search for the Golden Fleece. Η συλλογή σχεδιάστηκε σε μόλις τρεις μήνες και περιείχε τόνους λευκού και χρυσού, μια παλέτα εμπνευσμένη από την ταυτότητα του Givenchy, άψογη ραπτική για γυναίκες με μοιραία γοητεία και κορσέδες σχεδιασμένους να αναδεικνύουν τη γυναικεία σιλουέτα.

Οι συλλογές του Alexander McQueen λάμβαναν μια ολοένα και πιο ιδιαίτερη προσέγγιση, όπως στην περίπτωση της Άνοιξης Καλοκαίρι του 1999. Με τίτλο N.13., σε αυτήν την παράσταση, η πασαρέλα μεταμορφώθηκε σε αληθινό έργο performance art όπου συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον σκηνογράφο Τζόζεφ Μπένετ, δημιουργώντας μαζί μια από τις πιο εμβληματικές εικόνες της μόδας του 20ου αιώνα: η Shalom Harlow, ήταν τοποθετημένη σε μια περιστρεφόμενη πλατφόρμα, και ζωγραφίστηκε από δύο ρομπότ που ψέκαζαν μαύρη και κίτρινη μπογιά στο λευκό φόρεμά της.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η πίεση αυξήθηκε και ο φόρτος εργασίας αυξήθηκε. Ο McQueen βρισκόταν μεταξύ Λονδίνου και Παρισιού, δουλεύοντας σε δεκαπέντε συλλογές το χρόνο για τους Givenchy και McQueen. Το 2001, οι δρόμοι μεταξύ του Άγγλου σχεδιαστή και της γαλλικής μάρκας διαφοροποιήθηκαν και ο όμιλος Gucci απέκτησε το 50% της μάρκας McQueen. Ο σχεδιαστής αφιερώθηκε αποκλειστικά στη γραμμή του, δημιουργώντας αξέχαστες επιδείξεις. Όλη η βιομηχανία της μόδας έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να παρακολουθήσει τις παρουσιάσεις του McQueen, σε σημείο που κατά τη διάρκεια των επιδείξεων του εισέβαλαν κρυφά φοιτητές από ινστιτούτα τέχνης και μόδας, προκαλώντας πάντα μεγάλη ταραχή.

Με τα χρόνια, το έργο του McQueen επεκτάθηκε πέρα από τις πασαρέλες και τα ατελιέ, επηρεάζοντας την τέχνη, τη φωτογραφία και τις εκδόσεις. Το 1997, ο Alexander McQueen και ο Άγγλος φωτογράφος Nick Knight ξεκίνησαν την πρώτη τους συνεργασία δημιουργώντας μοναδικές σουρεαλιστικές εικόνες και πολλές φορές αμφισβητώντας τα πρότυπα ομορφιάς. Η πρωτοποριακή εμφάνιση της ένταξης ήταν εγγενής στο μυαλό του McQueen, δεν υπαγορεύτηκε ακόμη από τις απαιτήσεις της κοινωνίας ή της αγοράς, αλλά ήταν αγνή και αυθεντική. Ταυτόχρονα, η θηλυκότητα που ανέπτυξε ο McQueen στις συλλογές του δεν ήταν απλώς σκοτεινή, δεν ήταν προϊόν φετιχισμού: ήταν κάτι παραμυθένιο και ποιητικό, με μοναδικό στόχο την αποπλάνηση.

Η τελευταία του συλλογή, «Plato’s Atlantis» SS 2010, ήταν η τελευταία που είχε συλλάβει πλήρως ο Lee Alexander McQueen πριν από το θάνατό του. Ήταν η πρώτη επίδειξη μόδας που μεταδόθηκε ζωντανά ( η οποία κατέρρευσε τον ιστότοπο λόγω μεγάλης επισκεψιμότητας ), η οποία σηματοδότησε το ντεμπούτο του Bad Romance από τη Lady Gaga και την πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκαν ρομπότ για τα γυρίσματα ενός ζωντανού show. 15 χρόνια μετά τον θάνατο του Alexander McQueen, είναι αδύνατο να μην αναρωτηθεί κανείς πώς θα ήταν η μόδα σήμερα αν ήταν ακόμα ζωντανός.

Η κληρονομιά του δεν είναι μόνο τεράστια και αξεδιάλυτη, αλλά κάτι αυθεντικό, που ανήκει σε αυτούς που ξέρουν να κοιτάζουν πέρα. Κάθε δημιουργία, κάθε χειρονομία, ήταν μια αντανάκλαση του εαυτού του. Μετέτρεψε την αυτοαναφορικότητα σε μια γλώσσα που δεν ήταν ποτέ περιττή, αλλά μάλλον υπέροχα ενοχλητική και σαγηνευτική. Προσπάθησε να εξερευνήσει την ευθραυστότητα, το κενό και την αντίληψη της πραγματικότητας που λίγοι τολμούν να αντιμετωπίσουν. Το όραμά του ήταν ακραίο, παρόμοιο με αυτό των μεγάλων καταραμένων ποιητών που, απεικονίζοντας τη σκοτεινή πλευρά της ομορφιάς, οδηγούν σε αυτή τη λεπτή γραμμή μεταξύ φρίκης και θαυμασμού.

Διάβασε επίσης: Carolina Herrera FW ’25: Αναγέννηση της πολυτέλειας και μια σύγχρονη ραπτική με floral ρομαντισμό

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ