Η εντυπωσιακή επίδειξη πασαρέλας του Marc Jacobs για την 40η του επέτειο της άνοιξης 2024 προσέφερε μια σουρεαλιστική ραπτική.,
Ο Marc Jacobs μέσα σε λίγες μέρες δημιουργεί άλλο ένα φανταστικό και εκρηκτικό show μετά από αυτό για το Maison Margiela. Ντυμένες σε ύφος νοικοκυράς της δεκαετίας του ’60, φιγούρες σαν αλλοτινές χάρτινες κούκλες που τους κόβαμε τα ρούχα για να τις ντύσουμε, περπάτησαν στην πασαρέλα για την άνοιξη ’24. Στητά, άκαμπτα και αλλόκοτα κομμάτια «γεννήθηκαν» στο ιδιαίτερο μυαλό του σχεδιαστή.
Η εκδήλωση σηματοδότησε την 40η επέτειο της μάρκας – με τους μακροχρόνιους συνεργάτες και φίλους του, όπως οι Debby Harry, Sofia Coppola, Dakota Fanning, Chloë Sevigny και άλλους – και συνέχισε να αποδεικνύει ότι ο Jacobs είναι ακόμα στην κορυφή του παιχνιδιού και της βιομηχανίας της μόδας.
Το θεαματικό σκηνικό στήθηκε στο Park Avenue Armory και ένα μεγάλης κλίμακας γλυπτό του Αμερικανού καλλιτέχνη Robert Therrien, με τίτλο «No Title» εμφανίστηκε στην αρχή της μεγάλης πασαρέλας του Jacobs.
Με το σκηνικό αυτό άρχισε να στέλνει το μήνυμα του προτού εμφανιστούν μοντέλα με εξίσου υπερβολικές φιγούρες (και ακόμη μεγαλύτερους μαλλιά) με την κατασκευαστική δημιουργικότητα και τις ιδιόμορφες αναλογίες σε ένα άλλο επίπεδο ραπτικής.
Με 47 εμφανίσεις, ο Jacobs κατέγραψε την ιδέα της ικανότητας των «απλών» ρούχων να είναι «φανταστικά και εντυπωσιακά μέσα από άψογα προσαρμοσμένες, υπερμεγέθεις σιλουέτες με νεύμα στις νοικοκυρές της δεκαετίας του ’60 και μοντέρνα ρούχα δρόμου από τις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Η συλλογή περιελάμβανε άκαμπτα πλεκτά jumper με καρφίτσες faux-bijoux, μεγάλες βερμούδες με εξωτερικές διπλωμένες ραφές και υπερβολικά δερμάτινα Oxford, φούστες της δεκαετίας του ’60, φορέματα και παλτό σε συνδυασμό με μεγάλες δερμάτινες τσάντες.
Από τα στρογγυλεμένα μανίκια XXL μέχρι τα υπερβολικά μπούστα και τους γοφούς, όλα ήταν μεγάλα-μεγαλύτερα, αλλά με την απόλυτη αριστοκρατική συγκράτηση. Πριν την έναρξη του show με τίτλο «Wonder», ο Jacobs μίλησε στο WWDδίνοντας τον τόνο αυτής της ιδιόμορφης επίδειξης: «Η αγάπη μου για το κοινότοπο είναι μια διαρκής και ουσιαστική δια βίου υπόθεση. Μέσα από τον αναπόφευκτο φακό του χρόνου, το ποτήρι μου παραμένει γεμάτο θαύμα και προβληματισμό».