Το show SS'23 του Valentino ήταν μια ωδή στη γυναίκα, στο χρώμα και στην ελευθερία

Ένα μαύρο, πολυτελές αυτοκίνητο σταματάει στο σκοτάδι σε κάποιο δρόμο του Παρισίου και από εκεί βγαίνει μια ψηλή, γυναικεία φιγούρα φορώντας ένα λευκό, σμόκιν σακάκι, γραβάτα και πουκάμισο κι έναν τεράστιο κόκκινο φιόγκο για φούστα. Κατεβαίνει τις μαρμάρινες σκάλες και τη βλέπουμε να μπαίνει στο υπόγειο Bridge Club κάτω από την Pont Alexandre III, υπό τον ήχο των Hercules and the Love Affair.

Αυτή ήταν η έναρξη του show Haute Couture που διοργάνωσε ο Pierpaolo Piccioli για τον οίκο Valentino και αυτό που ακολούθησε ήταν πέραν κάθε φαντασίας. Ο Pierpaolo Piccioli μεγαλούργησε γι’ άλλη μια φορά, αποδεικνύοντας πως όχι μόνο θαυμάζει τη γυναίκα αλλά είναι και βαθιά ερωτευμένος μαζί της.

Ένα club για τον «παράδεισο της ελευθερίας»

Η προσέγγιση του Piccioli στην υψηλή ραπτική είναι να δώσει στους ανθρώπους τα εργαλεία για να μεταμορφωθούν στην καλύτερη πιο πληθωρική εκδοχή του εαυτού τους. «Πρόκειται για ένα είδος μανιφέστου ελευθερίας. Στα club δεν υπάρχουν όρια, κι ελπίζω ότι αυτό μπορεί να συμβεί στον κόσμο. Να δίνουμε στους ανθρώπους μια σκηνή».

Η έρευνα του Piccioli ήταν φωλιασμένη στο παραβατικό πνεύμα του Νέου Κύματος και των Νεορομαντικών: παιδιά όπως ο Leigh Bowery και οι όμοιοι του, έκαναν το club τον παράδεισο της ελευθερίας τους. Tη δεκαετία του ’80 κρύβονταν στα club, τώρα όμως είναι ένα νέο στάδιο της ζωής.

«Ο κόσμος της Leigh Bowery, ο κόσμος του κ. Valentino τη δεκαετία του ’80. Η αίγλη των ριγών, τα πουά, τα βολάν, τα πιο κλασικά σημάδια της υψηλής ραπτικής, αλλά επανασημασιοδοτημένα με διαφορετικό τρόπο και με ένα διαφορετικό είδος ισορροπίας. Η Leigh Bowery συναντά τον κύριο Valentino». Το εξέφρασε με τρομερές σιλουέτες που άγγιζαν τα όρια της performance art που ήταν εγγενής στους κώδικες του clubbing της δεκαετίας του ’80, και τις ζωγράφισε με τη νέα εκδοχή της χαρακτηριστικής γλώσσας χρωμάτων και υφών.

Η χρωματική πληθώρα, οι χρωματικοί συνδυασμοί που δημιουργούν μια «ηδονική έκρηξη» στο μυαλό, ήταν το έργο ενός καλλιτέχνη που είναι αυτάρκες, είναι αυτονόητο και δε χρειάζεται εννοιολογικές εξηγήσεις. Αυτό απαιτείται και από τα ρούχα, τα οποία δεν είναι έργο τέχνης, αλλά είναι καρπός δημιουργικότητας και, ακόμη περισσότερο, μιας δημιουργικότητας που αφορά το ανθρώπινο σώμα και, αν είναι Haute Couture, είναι μοναδικά ρούχα κι έχουν να κάνουν με την ατομικότητα.

Ο Piccioli δημιούργησε ρούχα που «μιλούν» για την επιθυμία να γίνουμε πιο παρορμητικοί, με πάθη, μια αισθητική του σήμερα που ενώ κρύβει απογοήτευση από τα καθημερινά γεγονότα, μας ωθεί να επιδιώξουμε την ομορφιά, τη συνεχή εξέλιξη της σκέψης αλλά και της συμπεριφοράς.

Στο show του Valentino παρακολουθούσες δυο «πρόσωπα» που αναδείκνυαν τη δυνατότητα του εαυτού μας, τη συνύπαρξη του θηλυκού και του αρσενικού. Και σίγουρα οι κατηγορίες αυτές μπορούν αν χρησιμοποιηθούν σε μια συλλογή που δεν αφηγείται την ιστορία της μέσα από σεξιστικά ρούχα αλλά μέσα από τα μάτια του Piccioli που θαυμάζει και ανυψώνει τη γυναίκα μέσα από τις δημιουργίες του.

Και όπως είπε χαρακτηριστικά: «Ένα φόρεμα Haute Couture, όπως και το clubbing, φτιάχνεται από ανθρώπους και όχι από είδη».

Δες όλη τη συλλογή στη gallery που ακολουθεί:

Διάβασε για το fashion show των Viktor&Rolf

Οι Viktor Horsting και Rolf Snoeren είναι σχεδιαστές με ιδέες που από την αρχή πάντα αμφισβητούσαν τις συμβάσεις χρησιμοποιώντας όμως παραδοσιακές τεχνικές ραπτικής. Για την άνοιξη-καλοκαίρι ’23 σχεδίασαν ballgowns, που θύμιζαν τα φορέματα της Βίβιαν Λι από το «Όσα παίρνει ο άνεμος». Ορισμένα από αυτά είχαν μια αρκετά απλή γοητεία τύπου Σταχτοπούτας, ενώ άλλα φορέθηκαν ως αξεσουάρ, προσαρτημένα σε κορσέδες.

Στο ξενοδοχείο Intercontinental Le Grand στο Παρίσι, οι Viktor&Rolf παρουσίασαν μια συλλογή από εντυπωσιακές εμφανίσεις που ήταν από τις πιο αξιόλογες μέχρι στιγμής. Η επίδειξη ξεκίνησε με εκπληκτικά τούλινα φορέματα στις πιο απολαυστικές ζαχαρένιες αποχρώσεις, θυμίζοντας γλυκίσματα από παραμύθι. Στη συνέχεια τα τούλινα φορέματα φορέθηκαν ως αξεσουάρ και ήταν λες και είχε συμβεί μια «περιστροφή εικόνας».