Άλλη μια μέρα που ξυπνήσαμε μέσα στην απόλυτη καταστροφή

Ξυπνάς στις 8 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα και φυσάει, πολύ και έχει μία γλυκιά φθινοπωρινή ψύχρα. Μαζί με τον πρωινό καφέ και λίγο πριν φύγεις από το σπίτι με το κινητό στο ένα χέρι και ανοίγοντας την τηλεόραση με το άλλο, διαπιστώνεις ότι στον Ευαγγελισμό σήμερα δεν έχει φουρτούνα. Λίγο πιο πάνω από την κεντρική Ελλάδα όμως υπάρχει μία «νέα θάλασσα» που έχει καταπιεί σπίτια, ανθρώπους, δουλειές, περιουσίες και έχει αφήσει ζωές εντελώς μετέωρες. Μετά από μία πανδημία που μας στέρησε ανθρώπους και χρόνια από τη ζωή μας, περάσαμε στο να χάνουμε δάση, σπίτια και ανθρώπους -ουσιαστικά τη ζωή μας- στις φωτιές κάθε καλοκαίρι. Τεράστιες εκτάσεις, νησιά, το μεγαλύτερο κομμάτι ολοκλήρων νόμων γίνεται στάχτη και εξ’ αιτίας της κλιματικής αλλαγής. Το ίδιο συμβαίνει και εξ’ αιτίας της τεράστιας βροχόπτωσης, γίνεται «θάλασσα» ο θεσσαλικός κάμπος.

Θα μου πεις και τι να κάνουμε δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον καιρό. Όχι τον καιρό δεν μπορούμε να τον ελέγξουμε, μπορούμε όμως να κάνουμε τα έργα που απαιτούνται και μπορούν να περιορίσουν το μέγεθος της ζημίας. Μπορούμε σίγουρα να κάνουμε κάτι παραπάνω από το να στέλνουμε μηνύματα. Σε τελική ανάλυση τα μηνύματα του 112 είναι κατευθυντήριες οδηγίες. Όταν κάποιος βλέπει το σπίτι του να βυθίζεται ή να γίνεται στάχτη θέλει να το σώσει. Μπορεί να φύγει, ναι , αφού αυτό του λες να κάνει, το τι θα κάνει πραγματικά είναι επιλογή του.

Αυτή η επιλογή μερικές φόρες τείνει να είναι αντίθετη από τις κρατικές οδηγίες, γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν να σώσουν μόνοι τους, τους εαυτούς τους, τα σπίτια τους, του γείτονές τους, μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Γιατί γνωρίζουν πολλοί καλά ότι αν δεν το κάνουν αυτοί δεν θα το κάνει κανένας άλλος.

Μιλάμε κάθε χρόνο για την κλιματική αλλαγή, η φύση απλώς μας δείχνει το κακό που της έχουμε κάνει. Όχι η φύση δεν εκδικείται, απλώς σου δίνει στο πιάτο τις συνέπειες των πράξεων σου ή της απραξίας σου. Κάθε θύμα μπορεί να επαναστατήσει και να σε φέρει αντιμέτωπο με το κακό που του έκανες ή να σωπάσει και σιωπηλά να «εξαφανιστεί». Η φύση λοιπόν μας φέρνει αντιμέτωπους με της συνέπειες ενός συνεχιζόμενου «βιασμού» εναντίον της. Οι πολίτικοι μας λένε μετά από κάθε καταστροφή ότι αυτό δεν θα ξανασυμβεί. Σε κάθε νέα καταστροφή δεν φέρουν καμία ευθύνη και η φύση «εκδικείται».

Αλήθεια λοιπόν κάνατε ότι ήταν δυνατό για να προστατευτούμε από τις φωτιές, από τις πλημμύρες, από «λοιμούς-σεισμούς και καταποντισμούς» και η φύση μας κατέστρεψε; Οι εικόνες με τους πυροσβέστες μέσα σε βάρκες να σφυρίζουν τη νύχτα για να εντοπίσουν ανθρώπους, -λες και βλέπουμε τον Τιτανικό- είναι μόνο μία καταστροφή που προέκυψε από την κλιματική αλλαγή.

Είδαμε τον δρόμο που περνάει από τη βουλή να γίνεται ορμητικό ποτάμι, είδαμε στον πιο τουριστικό δρόμο στην Αθήνα να κυλά το νερό σαν να είναι κανάλι του Σηκουάνα, με κύματα. Μέσα όλη αυτή την καταστροφή που σε εξοργίζει και ταυτόχρονα σε μουδιάζει, το μόνο που δεν χρειάζεται είναι να κατηγορήσουμε για ακόμα μία φόρα τη φύση. Αλλά έστω και για μία φορά να αναλάβουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί, να αναπτύξουμε επιτέλους ενσυναίσθησή για όλους και όλα -δέντρα, ζώα, σπίτια, δουλειές, πόλεις, δάση- και να σώσουμε ό,τι μπορούμε.

Τα τελευταία 4 χρόνια έχουμε ζήσει πράγματα που βλέπαμε μόνο στην Αμερική, στην Ινδία και σε ταινίες. Αντί λοιπόν να δίνουμε κούφιες υποσχέσεις για να ηρεμήσουμε την ένταση, ή να παίρνουμε περίλυπο ύφος μπροστά στις κάμερες, πετώντας κάθε ευθύνη από πάνω μας εξοργισμένοι με την κακή φωτιά και την κακή βροχή, ας γίνουμε άνθρωποι. Ας γίνουμε ανθρώπινοι άνθρωποι και ας προσπαθήσουμε να σώσουμε την φύση, να προνοήσουμε, να προστατέψουμε και να διορθώσουμε.

Ο θεσσαλικός κάμπος δεν θα έπρεπε να έχει γίνει σαν τη Μεσόγειο, οι φωτιές δεν πρέπει να σβήνουν όταν φτάνουν στη θάλασσα, οι ζωές των ανθρώπων δεν είναι φτερά στον άνεμο να φεύγουν από τον τόπο τους και όπου τους βγάλει. Η ζωή κάθε ανθρώπου, είναι σημαντική, το σπίτι και το μεροκάματό του πολύτιμα. Αντί να στέλνουμε λοιπόν μηνύματα φευγιού, ας φροντίσουμε σε κάθε επίπεδο να μην χρειαστεί να στέλνουμε τίποτα. Ο λαός που έχει 112 είναι ένας λαός έτοιμος για να σώσει το σώμα του και μόνο, όχι τη ζωή του. Ο λαός που δεν χρειάζεται 112 –τουλάχιστον όχι συνέχεια- γιατί έχει υποδομές και ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης είναι ένας λαός που ζει ψυχή τε και σώματι.

Διάβασε επίσης:

Blue Horizon: O Αρκάς τα είπε όλα με ένα και μόνο σκίτσο για τον θάνατο του 36χρονου Αντώνη

Μάνος Χατζιδάκις είχε πει «Όταν συνηθίζεις το τέρας αρχίζεις να του μοιάζεις». Πότε λοιπόν οι άνθρωποι γίναμε τόσο τέρατα και δεν το καταλάβαμε; Πότε έγινε τόσο απλό και καθημερινό το να πνίγουμε έναν άνθρωπο χωρίς κανέναν απολύτως λόγο και να είναι τόσο φυσιολογικό, που στη συνέχεια το πλοίο αναχωρεί με τόση άνεση;

Το σκίτσο που ανάρτησε σήμερα ο Αρκάς στο instagram είναι η αλήθεια αυτού που συνέβη: ένα πλοίο φεύγει σαν μην συμβαίνει τίποτα, έχοντας σκοτώσει έναν άνθρωπο με τους θύτες επάνω να συνεχίζουν τη δουλειά τους και να συμπεριφέρονται σαν να πέταξαν μία γόπα στη θάλασσα λίγο πριν κλείσει ο καταπέλτης.

ΑΡΚΑΣ ΠΛΟΙΟ — instagram.com/arkas.official/

Δεν είμαι θυμωμένη είμαι εξοργισμένη. Από πότε και ποιος είναι αυτός που αποφασίζει ότι η θάλασσα θα σταματήσει να είναι μπλε και θα γίνει κόκκινη, ταΐζοντας την ανθρώπους; Ποιος είναι αυτός που πετάει τον Αντώνη, που είχε εισιτήριο και επέστρεφε στο σπίτι του στη θάλασσα να πνιγεί; Δεν χρειάζεται να είσαι ναυτικός για να γνωρίζεις ότι και ο καλύτερος κολυμβητής δεν θα τα κατάφερνε να βγει ζωντανός.

Δες εδώ το σκίτσο του Αρκά

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ