H Joan Didion, ο Martin Scorsese και άλλοι μέσα από τα μάτια των καλλιτεχνών  

Αυτή η αποκαλυπτική ματιά σε μια καλλιτέχνιδα, από μια καλλιτέχνιδα, βρίσκεται στο επίκεντρο του βιβλίου «Face to Face: Portraits of Artists by Tacita Dean, Brigitte Lacombe, and Catherine Opie», που εγκαινιάστηκε στο-  International Center of Photography της Νέας Υόρκης στις 27 Ιανουαρίου. 

Η έκθεση περιλαμβάνει 50 και πλέον εικόνες ενός who’s-who καλλιτεχνών -μεταξύ των οποίων οι Kara Walker, John Waters, Patti Smith, Maya Angelou, Michèle Lamy και Louise Bourgeois– και για την επιμελήτρια Helen Molesworth, η ταυτότητα αυτών που τις δημιούργησαν είναι το κλειδί. 

«Όλοι όσοι απεικονίζονται σε αυτή την έκθεση είναι κάποιοι που έχουν γίνει σύμβολα για το έργο τους και το έργο τους σημαίνει κάτι και αντιπροσωπεύει κάτι για τους ανθρώπους», λέει. «Και με τα πορτρέτα τους από άλλους καλλιτέχνες, νιώθω ότι υπάρχει μια ευαισθησία σχετικά με το χάσμα μεταξύ του ατόμου που φτιάχνει το πράγμα και του ίδιου του πράγματος. 

Η εικόνα της Didion μου επιτρέπει να έχω μια στιγμή όπου μπορώ να τη φανταστώ ως συγγραφέα, ως δημιουργό» ,ως κάτι περισσότερο από την ενσάρκωση αυτού που δημοσίευσε.  

Ο Molesworth επέλεξε να αναδείξει τους Lacombe, Opie και Dean λόγω των αξιοσημείωτων ομοιοτήτων των καλλιτεχνών -όλοι τους έχουν διανύσει δεκαετίες στην καριέρα τους και είναι βαθιά ενημερωμένοι από την ιστορία του δυτικού πορτρέτου- και των διαφορών τους. Οι τελευταίες είναι ίσως πιο εμφανείς όταν τα θέματα συμπίπτουν, όπως συμβαίνει με τους καλλιτέχνες KaraWalker και GlennLigon και τον συγγραφέα και κριτικό πολιτισμού HiltonAls. 

Ο Als του Lacombe, ο οποίος χαμογελάει, είναι αυτός που ο Molesworth αναγνωρίζει από λειτουργίες όπως ένα πάρτι διακοπών – «αυτός είναι ο κοινωνικός Hilton – ο Hilton ο αστείος, ο Hilton ο κοινωνικός». Η εικόνα του Opie, που απεικονίζει έναν Als με ίσιο πρόσωπο καθισμένο σε ένα δραματικό μαύρο φόντο, είναι τόσο διαφορετική σε τόνο, που έκανε τον Molesworth να τον δει με άλλο μάτι.

«Υπάρχει μια σκοτεινότητα που με έκανε να συνειδητοποιήσω, Ω, ναι, δεν είναι εύκολο να είσαι ο Hilton Als. Υπάρχει ένα βάρος που έρχεται με το να είσαι μια τέτοια δημόσια φωνή». 

Η έκθεση περιλαμβάνει επίσης δύο ταινίες του Dean, που παίζονται σε έναν προβολέα και ακούγονται ακουστικά σε όλη την γκαλερί. Η μία βρίσκει τον DavidHockney στο στοιχείο του -δηλαδή να καπνίζει αλυσιδωτά πέντε τσιγάρα κατά τη διάρκεια της μικρής διάρκειας- στο στούντιό του. Η άλλη είναι μια συνομιλία μεταξύ των ζωγράφων JulieMehretu και LuchitaHurtado με τίτλο «150 χρόνια ζωγραφικής» μια αναφορά στο ότι οι καλλιτέχνες θα γίνονταν 50 και 100 ετών, αντίστοιχα, την ίδια μέρα αργότερα μέσα στο ίδιο έτος.

Η ταινία αναδεικνύει την πράξη της ακρόασης όσο και την πράξη της αφήγησης. Ακίνητα ή κινούμενα, πρόκειται για πορτραίτα που λειτουργούν ως μέσο διαλόγου.