Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης: 7 Ποιήματα που μιλούν για έρωτα και πρέπει να ανήκουν στα αγαπημένα σου

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης μία πολύ σημαντική ήμερα που μας υπενθυμίζει – ή τουλάχιστον έχει χρέος να το κάνει- την ουσία και την αξία της ποίησης, που οι περισσότεροι μπορεί να γνωρίσαμε στα σχολικά μας χρόνια και στη συνέχεια να μην ασχοληθήκαμε ιδιαιτέρα μαζί της. Κι όμως η ποίηση υπάρχει μέσα στην ζωή μας και σε κάθε πτυχή της, από τα μελοποιημένα ποιήματα που μπορεί να σιγοτραγουδάμε στον δρόμο για τη δουλειά, από το λουλούδι που ανθίζει μπροστά μας ανάμεσα στις πλάκες ενός πεζοδρόμιου, από το φεγγάρι που φέγγει τις νύχτες όταν βγαίνουμε στο μπαλκόνι και παρατηρούμε τις αλλαγές του μέχρι το συναίσθημα μας για έναν άλλον άνθρωπο. Όλα είναι ποίηση. Η ανθρώπινη ύπαρξή είναι ποιητική. Η παγκόσμιά ήμερα ποίησης λοιπόν είναι τόσο σημαντική γιατί η ποίηση είναι τόσο σημαντική όσο ο άνθρωπος.

Στη ταινία «Οι ώρες» όπου η Nicole Kidman υποδύεται την Virginia Wolf εκεί που γράφει το βιβλίο της καταλήγει ότι ο ποιητής είναι εκείνος που τελικά πρέπει να πεθάνει,- και έτσι όντως γίνεται- γιατί έτσι όλοι εμείς οι υπόλοιποι –κοινοί θνητοί- θα εκτιμήσουμε τη ζωή. Η απώλεια του ποιητή είναι εκείνη που θα μας κάνει να εκτιμήσουμε ξανά –ή για πρώτη φορά- την αξία της ζωής μας.

Αλήθεια υπάρχουν ποιητές στην εποχή μας; -Ναι υπάρχουν-. Ή μήπως έχει παρέλθει η «Χρυσή Εποχή» της ποίησης για την χώρα μας; Έχει νόημα η ποίηση στην ζωή μας και την δίκη μας ίσως πεζή καθημερινότητα; Οι απαντήσεις είναι σχεδόν αυτονόητες -στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον- και θετικές. Πάντα θα γεννιούνται ποιητές και πάντα θα υπάρχει ποίηση. Γιατί η ποίηση είναι κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητας μας, χωρίς την ποίηση δεν μπορεί να υπάρξει έκφραση της ζωής.

Εξάλλου ο έρωτας που είναι απόλυτο κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητας μας είναι «μία πράξη ποιητική». Συνεπώς ο έρωτας είναι ποίηση, η ζωή είναι έρωτας, άρα χωρίς τον έρωτα δεν υπάρχει ζωή και χωρίς την ποίηση δεν υπάρχει έρωτας.

Δεν υπάρχει ίσως καλύτερος τρόπος για να εκφράσει κανείς το συναίσθημα του για έναν άλλον άνθρωπο πάρα μέσα από την ποίηση, είτε την έχει σκαρώσει ο ίδιος είτε δανείζεται τις λέξεις μεγάλων ποιητών, γιατί μέσα στα λόγια τους αντικατοπτρίζεται το συναίσθημα που ο ίδιος δεν έχει άλλον τρόπο να εξηγήσει σε εκείνον που αγαπά.

Εμείς λοιπόν σήμερα γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης με μερικά από τα πιο αγαπημένα και πιο χαρακτηριστικά ποιήματα που έχουν γραφτεί και μιλούν για τον έρωτα. Αν βάζαμε όλα όσα θέλαμε σίγουρα δεν θα ήταν ένα κείμενο για την ήμερα, άλλα ένα ολόκληρο βιβλίο.

1. Απόσπασμα από το «Μονόγραμμα» -Οδυσσέας Ελύτης

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή
σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά – κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ’ από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το “τι” και το “ε”
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μεσ’ στους τέσσερεις τοίχους , το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μεσ’ στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

Είναι νωρίς ακόμη μεσ’ στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι

Σαν κριάρι που τρέχει μεσ’ στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ΄ ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, και μ’ ακούς

Πού μ’ αφήνεις, πού πας και ποιός, μ’ ακούς
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θά’ ρθει μέρα, μ’ ακούς

Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι, μ’ ακούς
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ’ ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ’ ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει, μ’ ακούς

Στα νερά ένα-ένα, μ’ ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς

Όπου κάποτε οι φιγούρες, μ’ ακούς
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς

Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς
Ή κανείς ή κι δυο μαζί, μ΄ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ’ ακούς

Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε, μ’ ακούς
Και δε γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας

Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μεσ’ στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει – ακούς;
Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει – ακούς
Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς
Σ΄ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

2. Φυγή – Γιώργος Σεφέρης

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ’ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

3. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες-Μαρία Πολυδούρη

Δεν τραγουδώ, παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξης μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα
γι’ αυτό ἡ ζωή μου εδόθη
στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα ἡ ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε, πού βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

4. Έρωτας- Ντίνος Χριστιανόπουλος

Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια-
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.

Δεν είναι μόνο μούσκέμα χειλίων, φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου, παρηγοριά σπασμών.

Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί.

5. Σε περιμένω παντού- Τάσος Λειβαδίτης

Κι αν έρθει κάποτε ἡ στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Ἡ πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά.
Μα ἡ πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
σα δύο νύχτες ερώτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.

Ἄ! ναι, ξέχασα να σου πω, πώς τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα, γιατί σ᾿ αγαπώ.

Κλείσε το σπίτι. Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί και προχώρα. Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ, εκεί που κατρακυλάει ὁ μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων. Σ᾿ όποιο μέρος της γης, σ᾿ όποια ώρα,
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο…
εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!

6. Στο πλοίο -Κική Δημουλά

Μικρόσωμο νεαρό ζευγάρι.
Εκπατρισμένη των ματιών η καταγωγή.
Κάπου στην επιβίωση θα δουλεύουν
-φημίζεται για την αξιοσύνη της
η υποταγή.

Με άδεια καλοκαιρινή.
Ελεύθερα τώρα τα χέρια νοικοκυρεύουν
τα παραμελημένα χάδια τους.

Θαυμάζω τι επιδέξια ξαπλώνουν τα δάχτυλα
στου παιχνιδιού τους το κρεβάτι
σφιχτά δεμένα
σα να πλέκουν γελαστά καλαθάκια
με πόθου συστροφή τα γεμίζουν
τα ξηλώνουν κι απ’ την αρχή τα πλέκουν

σα να κουράστηκε τώρα ο νέος
ίσως απ’ την πολλή ελευθερία της πλοκής
λίκνιζε χαρούμενα και το πλοίο
γέρνει κι αποκοιμιέται
πάνω στο αριστερό του σκουλαρίκι

ξύπνια εκείνη ακόμα
κοιτάζει για λίγο το κοιμισμένο χέρι του
κι αργά προσεκτικά μην το ξυπνήσει
στον ώμο της το φέρνει
κι επάνω του γέρνοντας
γλυκά κι αυτή αποκοιμιέται.

Τι εύχρηστο μαξιλάρι η αγάπη
Κατάλληλο
για κάθε ταξίδι του πόνου στο σώμα
για κάθε ηλικίας όνειρα
για κάθε είδους νύστα
απαραίτητο
για το σπίτι
για το στοχασμό
για το λεωφορείο
για το πλοίο και για ό,τι
μας πνίγει.