Μήπως επιλέγουμε συντρόφους που θυμίζουν τους γονείς μας; Τι αποκαλύπτει η επιστήμη

Στην επιδίωξη της αγάπης, συναντάμε συχνά μια ευρέως διαδεδομένη και συναρπαστική λαϊκή πεποίθηση: τείνουμε να επιλέγουμε συντρόφους που μας θυμίζουν τους γονείς μας. Πόση αλήθεια υπάρχει σε αυτή την ψυχολογική θεωρία και πόση από αυτήν είναι ένας σύγχρονος μύθος; Η απάντηση, επικαλούμενη τον John Bowlby και τη Θεωρία της Προσκόλλησης, είναι βαθιά ριζωμένη στους πρώιμους συναισθηματικούς μας δεσμούς.

Ο Bowlby υποστήριξε ότι τα πρώτα χρόνια της ζωής αποτελούν ένα «εσωτερικό μοντέλο εργασίας» που επηρεάζει τις μελλοντικές σχέσεις. Με άλλα λόγια, η αρχική μας προσκόλληση —ασφαλής ή ανασφαλής, αγχώδης ή αποτρεπτική— τείνει να διαμορφώνει τον τρόπο σχέσης μας με τους άλλους στην ενήλικη ζωή.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μερικοί από εμάς μπορεί να βρεθούν, σχεδόν απροσδόκητα, να αναδημιουργούμε τη δυναμική της οικογένειας με έναν σύντροφο, σαν να χορεύαμε σε μια γνώριμη αλλά όχι πάντα αρμονική οικογενειακή μελωδία. Συχνά αντανακλούμε τη συναισθηματική ηχώ της σχέσης μας με τον πατέρα ή τη μητέρα μας στον σύντροφο που επιλέγουμε, αναζητώντας παρηγοριά σε αυτή την οικειότητα και τη συνέχεια της εμπειρίας που αναδεικνύει την αρχική μας αντίληψη για την αγάπη.

Γιατί αναπαράγουμε τη δυναμική της οικογένειάς μας

Ο λόγος είναι επίσης πολύ απλός: όταν συναντάμε αυτό το άτομο, αντιλαμβανόμαστε κάτι οικείο, υπάρχει μια έλξη που μερικές φορές δεν μπορούμε καν να εξηγήσουμε λογικά. Συχνά, αυτές είναι βαθιές δυναμικές που έχουμε ήδη βιώσει σε ασυνείδητο επίπεδο, και ακόμη κι αν αυτές οι δυναμικές δεν είναι πάντα λειτουργικές ή δεν μας κάνουν να νιώθουμε καλά, ενεργοποιείται αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν προσκόλληση.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι, όπως ένα μετάλλιο έχει πάντα την αντίστροφη όψη του, μερικοί σκόπιμα αποστασιοποιούνται από αυτό το οικογενειακό μοντέλο, ειδικά αν αυτό που έχει δει και βιώσει στην οικογένεια έχει υποβληθεί σε επεξεργασία ως «λάθος» ή «αποτυχημένο».

Οι άνθρωποι επαναστατούν, επιλέγοντας το αντίθετο, σαν να γράφουν μια νέα ιστορία σε μια λευκή σελίδα. Μερικές φορές, η απόδραση από ένα αρνητικό μοντέλο είναι τόσο ισχυρή στον καθορισμό των ρομαντικών μας επιλογών όσο η αναζήτηση καταφυγίου στα χαρακτηριστικά του αγαπημένου γονέα.

Άρα στα αλήθεια αναζητάμε συντρόφους που μας θυμίζουν τους γονείς μας;

Σίγουρα, τα πρότυπα προσκόλλησης που είχαμε και η δυναμική της οικογένειας και του ζευγαριού που γνωρίζουμε επηρεάζουν την επιλογή του συντρόφου μας. Το βέβαιο είναι ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο περίπλοκες και μοναδικές όσο τα δακτυλικά αποτυπώματα και η αναγωγή της έκβασής τους αποκλειστικά σε παιδικές εμπειρίες θα ήταν υπεραπλούστευση.

Διάβασε επίσης: Ψάχνεις το άλλο σου μισό; 5 βήματα που πρέπει να κάνεις για να αυξήσεις τις πιθανότητες

Ωστόσο, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι τα πρώτα μας χρόνια θέτουν τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζουμε τα παλάτια των μελλοντικών μας σχέσεων.

Είτε αναζητούμε παρηγοριά στην εικόνα του πατέρα ή της μητέρας είτε φεύγουμε από αυτήν, κουβαλάμε τους γονείς μας μαζί μας στο ταξίδι της αγάπης, άλλοτε ως σιωπηλοί σύντροφοι, άλλοτε ως πυξίδα ή φάρος από τον οποίο εσκεμμένα αποκλίνουμε.

Ανάλογα με το στάδιο της ζωής που διανύουμε, μερικές φορές προσελκύουμε διαφορετικούς συντρόφους. Μερικές φορές η ίδια η σχέση με τα στοιχεία της προσκόλλησής μας αλλάζει με την πάροδο του χρόνου και αυτό μπορεί επίσης να μας οδηγήσει στο να αναζητήσουμε συντρόφους λίγο πολύ παρόμοιους με τους γονείς μας.

Η πραγματική εστίαση δεν είναι τόσο στην επιλογή του αν θα αντιγράψουμε το γονικό μοντέλο ή όχι, αλλά στην κατανόηση του πώς αυτό το μοντέλο μας έχει επηρεάσει και πώς μπορούμε συνειδητά να γράψουμε τη δική μας ιστορία αγάπης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ