Γιώργος Παπαγεωργίου: «Είμαι άνθρωπος που αγαπάει την παράδοση αλλά είμαι άντρας νέας κοπής»

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου νομίζω ότι μπορώ να πω με σιγουριά -μετά από τόσα χρόνια που τον γνωρίζω και δεν πρόκειται να αποκαλύψω πόσα- ότι δεν είναι άνθρωπος, είναι ιδέα και ότι αν δεν υπήρχε μάλλον θα έπρεπε να τον είχαμε εφεύρει. Είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, ένας απίστευτος front man-performer και τραγουδοποιός, όλα αυτά μέσα σε μια ζωή και στα ίδια 24ώρα που ζούμε όλοι μας.

Το περίεργο και εξίσου μοναδικό είναι ότι σε όλα είναι ο ίδιος Γιώργος που θα κάτσει απέναντι σου και θα πιείτε καφέ συζητώντας για οτιδήποτε και θα σε βοηθήσει ακόμα και να λύσεις το πρόβλημα σου ενώ ταυτόχρονα σου δίνει μια άλλη οπτική στη ζωή και στα πράγματα, και σε κάνει να γελάς με αστείες ιστορίες. Το ακόμα πιο μοναδικό δε, είναι ότι σε ό,τι κάνει δίνει την ψύχη του και το κάνει εκπληκτικά, ακόμα και όταν πρόκειται για μία συνέντευξη μια κρύα μέρα του Γενάρη. Αλλά καλύτερα να δώσω «τη σκηνή» στον ίδιο που του ταιριάζει και μπορεί να λάμψει επάνω της σε όποια θέση και αν βρίσκεται.

Τα τελευταία χρόνια στο θέατρο σε βρίσκουμε πιο πολύ να σκηνοθετείς και λιγότερο να παίζεις. Αναρωτιόμουν λοιπόν –κυρίως από την περσινή σου παράσταση «Αυτόχειρ!»- όλα αυτά τα έργα που επιλεγείς και ανεβάζεις, δεν έχεις νιώσει την επιθυμία να παίξεις;

Η αλήθεια είναι πως μέχρι και τώρα δεν θέλω. Είναι κάτι που το φοβάμαι, γιατί κυρίως αισθάνομαι ότι δεν νιώθω ακόμα έτοιμος να βρεθώ και πάνω και κάτω από τη σκηνή ταυτόχρονα. Αλλά δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να σπάσει αυτή η φοβία και να το ζήσω όλο αυτό. Του πώς είναι να υποστηρίζεις το δημιούργημα σου και επί σκηνής. Δεν έχω κάτι άμεσα στα σκαριά που θα ήθελα να παίξω. Αλλά επειδή συζητάω τώρα για μία παράσταση με φίλους για την επόμενη σεζόν, που δεν είναι ανακοινώσιμο ακόμα, εκεί ίσως το τολμήσω, γιατί θα θέλω να βρεθώ με τους φίλους μου επί σκηνής και να το ζήσω μαζί τους.

Πέρα από τη φοβία και την ευθύνη του να είσαι ταυτόχρονα και πάνω και κάτω από τη σκηνή, σε αγχώνει το ενδεχόμενο να σκηνοθετήσεις εσένα;

Όχι, δεν θα το έλεγα, δεν με αγχώνει αυτό τόσο. Ούτως ή άλλως όταν αναλαμβάνω μία σκηνοθεσία τον εαυτό μου βάζω μέσα σε αυτό που κάνω, δεν καμώνομαι ποτέ ότι είμαι κάποιος άλλος. Είμαι αυτός που είμαι με τη δίκη μου ματιά και τρόπο σκέψης.

Κάνω το θέατρο που μου αρέσει, κάνω το θέατρο που μου αρέσει και να παίζω.

Αυτό νομίζω ότι κάπως το εισπράττουν και οι ηθοποιοί, ότι απέναντι τους έχουν τον Γιώργο που θα συναντήσουν και σε μια σκηνή ως συνάδελφο. Απλά όταν σκηνοθετώ έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι, και πρέπει να είναι έτσι για να μπορεί να βγαίνει και η δουλειά. Αλλά σε ό,τι αφορά το πώς είμαι σε μια πρόβα, είμαι ο εαυτός μου, δουλεύω πάρα πολύ, με υπομονή και με πολλή φροντίδα για τον ηθοποιό, χωρίς να αλλάζω το πως είμαι σαν άνθρωπος. Γιατί νομίζω ότι αν δεν γινόταν αυτό, δεν θα έβγαιναν και οι παραστάσεις που να νιώθω ότι η υπογραφή μου έχει μία αξία και ένα βάρος. Καμία από όλες τις δουλειές που έχω κάνει στο θέατρο δεν την έκανα απλά για να την κάνω. Η σκηνοθεσία για μένα δεν είναι μία δουλειά για να έχω κάτι να κάνω.

Αυτή τη στιγμή έχω μια καριέρα ηθοποιού, μία καριέρα front man στους Polkar και μία καριέρα σκηνοθέτη που τρέχουν όλες ταυτόχρονα. Για να μπορώ λοιπόν να τα κάνω όλα μαζί πρέπει να έχω ένα δημιουργικό κίνητρο.

Για σένα λοιπόν το να αποφασίσεις να σκηνοθετήσεις κάτι ξεκινάει από το έργο.

Ξεκινάει πάντα από το έργο ή καμία φορά ξεκινάει και από τη συνεργασία. Για παράδειγμα φέτος στο «Σωτηρία με λένε», είχε να κάνει πολύ και με τη συνεύρεση με την Κάτια (Κάτια Γκουλιώνη), το ότι ήθελα να κάνω αυτή τη παράσταση. Έπαιξε έναν σχεδόν ισότιμο ρόλο το έργο μαζί με την Κάτια.

Αντίστοιχα στον «Αυτόχειρα» ήξερα ότι ήθελα να κάνω αυτό το έργο και να ανέβει σε μια κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και να επικοινωνήσει με αυτόν τον τρόπο με τον σύγχρονο θεατή. Είναι ένα έργο που είχε ανέβει στο παρελθόν, αλλά είναι ένα δύσκολο και περίεργο έργο, που δεν ανεβαίνει συχνά, και θεώρησα ότι για πολίτικους αλλά και ρεπερτοριάκους λόγους, αν θέλεις, ότι ήταν πολύ χρήσιμο το γεγονός ότι ανέβηκε σε μια κρατική σκηνή.

Και ο «Άριστος» και ο «Αυτοχείρ» είναι πολίτικα έργα. Φαντάζομαι ότι δεν είναι τυχαία επιλογή.

Ναι, βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή. Και θα σου πω και άλλο ένα κοινό που έχουν αυτά τα δύο έργα, οι πρωταγωνιστές και στα δύο ήταν ουσιαστικά λούμπεν. Αυτό για μένα είναι ένα κίνητρο να για να πω μια ιστορία στο θέατρο, όχι πάντα, αλλά έχω ένα ιδιαίτερο κόλλημα, αν θέλεις με τους λαϊκούς ανθρώπους. Νομίζω ότι έχει να κάνει με τα βιώματα μου. Ας πούμε στην περίπτωση του «Αρίστου», αισθανόμουν ότι ο Παγκρατίδης ήταν ένα παιδί με τον όποιο μεγαλώσαμε στις ίδιες γειτονίες. Μεγάλωσα στη Τούμπα που μεγάλωσε και ο Αρίστος. Όταν έκανα έρευνα και προσπαθούσα να βρω τα μέρη που μεγάλωσε εκείνος, που πήγε σχολείο κτλ. Συνειδητοποίησα ότι κάνω γύρω- γύρω στη γειτονία μου, βέβαια με 50 χρόνια διαφορά. Έμενα αυτό στη Θεσσαλονίκη με πιάνει πολύ έντονα, το να αισθάνομαι ότι τα χώματα που πατάω, έχουν από κάτω μια ιστορία που με συνδέει.

Αλήθεια πως ήταν η εμπειρία σου με αυτό το έργο; Πως ήταν να ανεβάζεις αυτή τη παράσταση και να έχεις την ευκαιρία να την ανεβάσεις και στις φύλακες του Επταπυργίου, που σκότωσαν τον Αρίστο;

Μιλάς για όταν παίξαμε στο Γεντί Κουλέ, είναι κάτι που σε ξεπερνάει. Βέβαια από την άλλη εκείνη τη στιγμή σκύβεις το κεφάλι και λες τώρα θα φερθώ σαν επαγγελματίας και μετά θα κάτσω να καταλάβω τι έγινε. Είναι όπως όταν σου έρχεται ένα απροσδόκητο δώρο και συνήθως θες λίγο χρόνο για να καταλάβεις και μπορεί εκείνη τη στιγμή η αντίδρασή σου μπορεί να είναι αμήχανη και να μην είναι η αναμενομένη. Στη περίπτωση αυτή, το βαρύ θέμα του έργου δεν με φόβισε καθόλου να είναι αν θέλεις το σκηνοθετικό μου ντεμπούτο και να δοκιμάσω κάτι πιο εύκολο. Ήταν ένα δύσκολο project, αλλά έμελλε να μου αλλάξει τη ζωή αυτή η παράσταση, όχι μόνο ως σκηνοθέτη, αλλά και υπαρξιακά.

Είναι μια παράσταση που με άλλαξε συνολικά και σαν άνθρωπο, όχι μόνο σαν επαγγελματία.

Φέτος οι παραστάσεις που έχεις σκηνοθετήσει είναι το «Σωτήρια με λένε», στο Μικρό Χόρν, ο «Θάνατος στη Βενετία», στο Θέατρο Πορεία που θα ανέβει τον Φεβρουάριο, αλλά και η «Δεσποινίς Μαργαρίτα» που ολοκλήρωσε τις παραστάσεις της, αλλά ήταν sold out μέχρι την τελευταία μέρα.

Η «Μαργαρίτα» ολοκλήρωσε τις παραστάσεις της και είμαστε πολύ χαρούμενοι, γιατί με την ίδια επιτυχία που ανέβηκε, έτσι ακριβώς τέλειωσε. Η «Σωτήρια» είναι μία παράσταση που είμαστε πολύ περήφανοι και για μένα κάπως δικαιώνει την επιλογή. Είναι ένα πολύ διαφορετικό ανέβασμα σε σχέση με αυτά που έχουν γίνει μέχρι στιγμής, στο παρελθόν, σε σχέση με αυτό το έργο. Υπάρχει μία διασκευή και μία προσέγγιση, με τον ίδιο πυρήνα και την ίδια καρδιά να μιλήσουμε για τον θρύλο που λέγεται Σωτήρια Μπέλλου, με έναν δικό μας τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι, επειδή η παράσταση είναι φτιαγμένη από νέους συντελεστές, προσπαθήσαμε να δουλέψουμε με λεπτομέρεια και ταυτόχρονα με ελευθεριότητα συνολικά πάνω στο πρόσωπο της Σωτηρίας Μπέλλου. Για αυτό και η παράσταση έχει φτιαχτεί με υλικά που προέρχονται από το βιβλίο της Σοφίας Αδαμίδου, πάνω στο όποιο στήριξε το θεατρικό της έργο, από αφηγήσεις της ίδιας της Μπέλλου και εξομολογήσεις που έκανε.

Μιλήσαμε ήδη για δύο παραστάσεις σου που το κεντρικό τους πρόσωπο είναι μία γυναίκα, όπως και στην παράσταση «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» που ανέβηκε το 2020. Τι το γοητευτικό θεωρείς ότι έχουν οι γυναίκες ή οι ιστορίες τους που θα κάνουν κάποιον να πάει να δει ένα έργο που μίλα για την ζωή μιας γυναίκας;

Ίσως επειδή μεγάλωσα με έντονο το γυναικείο πρότυπο, γενικά στην οικογένεια μου. Δηλαδή είχα τη μάνα μου, είχα δύο θείες και δύο γιαγιάδες, κάπως με θυμάμαι να μεγαλώνω με γυναίκες. Οι πρώτες μου φίλες στο δημοτικό όταν ήμουν μικρός ήταν δυο κορίτσια. Όταν ήμουν μικρός έπαιζα με τις φίλες μου με κούκλες και με το μικρό μου πόνι.

Για μένα το κομμάτι της γυναικείας φύσης πάντα έχει ένα ενδιαφέρον, και όταν συναντώ τέτοιες ηρωίδες κάτι μέσα μου μαλακώνει. Νιώθω πιο ζέστα.

Όμως για παράδειγμα τώρα στον «Θάνατο στη Βενετία», όπως και στον «Αρίστο» ο κεντρικός πρωταγωνιστής είναι άντρας. Βεβαία για να είμαι ειλικρινής μου αρέσει να παίζω και με τα φύλα. Και τώρα είναι και μια εποχή που έχουμε αρχίσει και επανεξετάζουμε λίγο το κομμάτι του τι πάει να πει αρσενικό και θηλυκό, ας πούμε στη «Μαργαρίτα» επέλεξα να παίξει άντρας τον ρόλο. Ίσως όμως η επιλογή μου για τις ιστορίες που λένε γυναίκες έχει να κάνει με το πώς μεγάλωσα, ήταν πολύ έντονο το γυναικείο στοιχείο γύρω μου και έμαθα από πολύ μικρός να το θαυμάζω και να το αγαπάω. Όταν βρίσκομαι απέναντι στη γυναίκεια φύση νιώθω μια ζεστασιά στο στομάχι μου και πιο ήρεμος. Επίσης στη ζωή μου μέχρι τώρα έχω κυρίως γυναίκες φίλες, πάρα άντρες.

Αν με ρωτάς σε σχέση με την αντρική και την γυναικεία φιλία θεωρώ ότι η δεύτερη είναι πολύ πιο δυνατή.

Είσαι δηλαδή από εκείνους που πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα.

Ναι, ναι. Μπορεί να υπάρξει και πιστεύω ότι συνήθως είναι πιο δυνατή και πιο ουσιαστική.

Υπάρχει κάποιο χαρακτηριστικό που διαθέτουν οι γυναίκες και μπορεί να είναι γοητευτικό για έναν άνδρα, πέρα από τα προφανή εξωτερικά χαρακτηριστικά.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι. Αυτά καμιά φορά είναι πρότυπα που μας έχουν μάθει και εμείς επαναλαμβάνουμε. Δεν μπορώ να μπω σε μια αναγκαστική διαδικασία διαφοροποίησης.

Σε τελική ανάλυση δεν νιώθω ότι υπάρχουν κάποια κλίσε που πρέπει οπωσδήποτε να αναπαράγουμε μια ζωή.

Θα έπρεπε ίσως να τα καταργήσουμε αυτά τα κλίσε; Και ίσως τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα τα καταργούν;

Ζούμε σε μια εποχή που όλο αυτό έχει τεθεί στο τραπέζι, σαν ένα ζήτημα επανεξέτασης. Σίγουρα πρέπει να απαλλαγούμε από τις φοβίες και τα δεσμά και τα στερεότυπα του παρελθόντος.

Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει πάρα πολύ την παράδοση, αλλά η παράδοση έχει αρκετή κακή πληροφορία από πίσω.

Χρειάζεται φίλτρο και να ξέρεις ποια στοιχεία της παράδοσης πρέπει να κουβαλάς μέσα σου και ποια να πετάξεις. Δεν σημαίνει απαραίτητα πως ό,τι παλιό τόσο πιο κάλο. Γιατί υπάρχουν ιστορίες ανθρώπων που έχουν υποφέρει στο παρελθόν από κακά στερεότυπα και από αυτό που λένε «είμαι άντρας παλιάς κοπής».

Εγώ είμαι άντρας νέας κοπής.

Ο «Θάνατος στη Βενετία» ήταν δική σου επιλογή να ανέβει και γιατί;

Διάβασα το βιβλίο ένα καλοκαίρι σε μια παραλία και το ερωτεύτηκα αμέσως. Είμαι ίσως από τους ελάχιστους που πρώτα διάβασαν τη νουβέλα και μετά είδαν την ταινία του Βισκόντι. Παρ’ όλα αυτά εγώ πρώτα απορροφήθηκα από τη γραφή και την ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Τόμας Μαν στο βιβλίο του και στη συνέχεια γοητεύτηκα από τη ματιά του Βισκόντι. Η σκέψη του να γίνει μια θεατρική διασκευή και κατ’ επέκταση μία παράσταση που να αφόρα τον «Θάνατο στη Βενετία» ξεκίνησε ένα καλοκαίρι περίπου πριν από πέντε χρόνια. Μέσα στην πανδημία και την καραντίνα, εγώ ξεκίνησα να δουλεύω το κείμενο και ταυτόχρονα να προσπαθώ να φτιάξω έναν πρώτο κόσμο σε σχέση με το ανέβασμα αυτού του τόσο σημαντικού κείμενου. Γιατί μιλάμε για μια νουβέλα που έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα παγκόσμια λογοτεχνικά αριστουργήματα του αιώνα, είναι μέσα στα 50 καλύτερα βιβλία του κόσμου.

Το βασικό θέμα του βίβλου είναι μία ερωτική ιστορία ανάμεσα σε έναν μεσήλικα άντρα και έναν νέο άντρα που συνάντα στη Βενετία σε περίοδο καλοκαιρινών διακοπών. Κάτω από αυτή την ερωτική ιστορία όμως ο Τόμας Μαν πλάθει την υπαρξιακή διαδρομή ενός άντρα προς τον θάνατο. Εν μέσω λοιπόν ομορφιάς και της εξύμνησης του κάλους, η όποια αποτυπώνεται στο πρόσωπο του Κάτζιο, αυτό που κάνει ο Τόμας Μαν –για αυτό και έχει χαρακτηριστεί αριστούργημα αυτό το βιβλίο- είναι ότι βάζει έναν άντρα σε μία κρίσιμη στιγμή της ζωής του να επιλέγει να πεθάνει όντας ερωτευμένος. Είναι μία ερωτική ιστορία, στην όποια δεν υπάρχει ίχνος αγγίγματος και όλο το έργο έχει να κάνει σε σχέση με το τι είναι απαγορευμένο και ποια είναι τα όρια τα όποια ο βασικός πρωταγωνιστής προτίθεται να ξεπεράσει ή όχι. Αυτό που προσπαθώ να φτιάξω στην παράσταση, είναι ο θεατής να αμυνθεί στην έννοια αυτού του σκοτεινού πόθου που φλερτάρει με το θάνατο όπως ακριβώς συμβαίνει και στο βιβλίο.

Μπορεί να υπάρξει έρωτας, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα ίχνος αγγίγματος;

Ναι, φυσικά. Βέβαια στη περίπτωση του Άσενμπαχ, του βασικού πρωταγωνιστή αυτός ο έρωτας είναι ας πούμε ανεκπλήρωτος, ακριβώς γιατί εκπληρώνεται με τον θάνατο του. Αυτό είναι κάτι που το ξέρει και ο θεατής από την αρχή, ότι ο βασικός πρωταγωνιστής θα πεθάνει στο τέλος. Ναι μπορεί να υπάρξει, απλά μιλάμε για έναν διαφορετικό έρωτα, δεν μιλάμε για έναν σαρκικό έρωτα όπως τον έχουμε συνηθίσει. Είναι ένας έρωτας σε σχέση με το ιδεατό, το κάλλος , με τη φαντασίωση και την ουτοπία.

Είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα και η αλήθεια είναι ότι έχουμε σκύψει οι συνεργάτες μου και εγώ με πάρα πολύ προσοχή στη λεπτομέρεια και αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι μία βηματική, ας το πούμε διαδρομή του θεατή, εν μέσω των σκέψεων του σε σχέση με αυτό το εθνικό σύμπαν που μπλέκει ο Τόμας Μαν στο βιβλίο του. Το βασικό ρόλο ερμηνεύει ο Νίκος Χατζόπουλος, μαζί του είναι ο Ορέστης Χαλκιάς , η Γρηγορία Μεθενίτη, ο Γιάννης Μαστρογιάννης και ο Γίαννης Λέακος. Θα ανεβεί στις 28 Φλεβάρη στο θέατρο Πορεία και θα παίζει μέχρι και μετά το Πάσχα.

Μόλις πριν λίγο καιρό υποδύθηκες στο θέατρο τον Φρέντυ Μέρκιουρι. Στη πραγματική ζωή είσαι ένας ροκ σταρ με το συγκρότημα σου τους Polkar. Θεωρείς ότι με έναν τρόπο όντας front man στους Polkar, ότι τον κουβαλάς με έναν τρόπο μαζί σου στις παραστάσεις σου;

Δεν μπορώ καν να τον φτάσω, αλλά ήταν για μένα τεράστια χαρά να ερμηνεύσω επί σκηνής το παιδικό μου ίνδαλμα. Γιατί μεγάλωσα με τους Queen. Ο Χρήστος Σουγάρης είδε σε έμενα κάτι κοινό εμφανισιακά, υποθέτω. Από εκεί και πέρα ερμηνευτικά εγώ χάρηκα γιατί αυτό που καταφέραμε στην παράσταση ήταν να μην είναι μία μίμηση του Μέρκουρι, αλλά κάτι πέρα από αυτό.

Εκείνο που κρατώ είναι το να μπορώ να βγω σε ένα γεμάτο Μέγαρο Μουσικής και να ζήσω έστω και θεατρικά το όνειρο ενός ροκ σταρ όντας μεταμφιεσμένος για τον ρόλο σε Φρέντυ Μερκιουρι.

Οι Polkar είναι ένα συγκρότημα που μέτρα ήδη μία πορεία 10 ετών. Πως νιώθεις για όλη αυτή τη μέχρι τώρα διαδρομή; Πότε να περιμένουμε καινούργιο υλικό από τους Polkar μετά τα τελευταία τραγούδια που βγήκαν μέσα στην καραντίνα; Αν είχες να επιλέξεις ανάμεσα στην υποκριτική και τη μουσική, θα διάλεγες πότε;

Αυτό που μου προσφέρει η μουσική είναι η απόλυτη ελευθερία, αυτό σημαίνει ότι στη σκηνή δεν υποκρίνομαι τίποτα και είμαι απλά ο εαυτός μου. Αυτό εκ των πραγμάτων είναι λάθος να το κάνω στο θέατρο. Στο θέατρο συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, δεν πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Γιατί ο θεατής δεν έχει καμία όρεξη να δει πως είναι ο Γιώργος Παπαγεωργίου επί σκηνής, έρχεται να για να δει μέσω εσού την απόδοση ενός ρόλου ή την απόδοση μίας παράστασης όταν κάνω τη σκηνοθεσία.

Δεν μπορώ να μπω σε μία διαδικασία διαλογής του τι θα επέλεγα ή θα προτιμούσα ανάμεσα σε αυτές τις τρεις ιδιότητες μου. Αλλά μπορώ να σου πω τι είναι αυτό που με κάνει να αισθάνομαι πιο ελεύθερος σε μια συναυλία. Νιώθω ότι εκεί με κρίνει ο θεατής της συναυλίας του κοινού που έχω από κάτω. Δεν νιώθω εκείνο το μίζερο συναίσθημα ότι από κάτω μπορεί να υπάρχει μία επαγγελματική κριτική ματιά, η όποια θα εκείνη την ώρα που εσύ καταθέτεις μια άποψη σου ή και την ίδια σου τη ψύχη ότι υπάρχει ένα μάτι που θα σε κρίνει σε μία δημοσίευση.

Αυτό στη μουσική δεν υπάρχει και αυτή η ελευθέρια που σου δίνει είναι κάτι το όποιο οι ηθοποιοί δεν μπορούμε εύκολα να το απολαύσουμε γιατί μπαίνουμε πάντα σε μία διαδικασία να κριθούμε, αν και κατά πόσο κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Και αυτό είναι ένα γενικότερο ζήτημα, αν θες τη γνώμη μου, διότι σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά κρίνεσαι από τον ίδιο σου τον αποδέκτη. Αν είσαι ένας ζαχαροπλάστης για παράδειγμα θα κριθείς από τον πελάτη σου. Στο θέατρο όμως περνάς δια πύρος και σιδήρου για να κάνεις τη δουλειά σου με χίλια προβλήματα που υπάρχουν σε αύτη τη δουλειά και σε αυτή τη χώρα και το επιστέγασμα είναι ότι θα περάσεις και κάποιες «εξετάσεις» από τους ειδικούς. Ενώ στη μουσική αυτό δεν συμβαίνει καθόλου.

Όποτε εγώ την έχω ανάγκη τη μουσική στη ζωή μου για να μπορώ υπό μια έννοια να αισθάνομαι ότι μου δίνεται η ελευθέρια να μην έχω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν.

Τι είναι οι Polkar για σένα; Πως ονειρεύεσαι το μέλλον του πολύ αγαπημένου στο κοινό αυτού συγκροτήματος;

Οι Polkar για μένα είναι η παρέα μου, για τον κόσμο ίσως ένα δώρο κατά της κατάθλιψης. Δεν υπάρχει ωραιότερο κλίμα από ένα βράδυ σε μια συναυλία των Polkar. Και το σπουδαιότερο είναι ότι όλο αυτό προκύπτει κάθε φορά σαν κάτι νέο, καθόλου «στημένο» καθόλου δήθεν. Και για αυτό ναι είμαι περήφανος.

Έχεις αντιληφθεί το μέγεθος της επιτυχίας των Polkar αλλά και τη δίκη σου ως τραγουδιστή και δημιουργού;

Όχι, αλλά μετά τα τελευταία live κάτι έχω αρχίσει να παίρνω χαμπάρι!

Ποια είναι τα σχέδια των Polkar; Αλήθεια μετά από τόσες παραστάσεις ποιο από τα τραγούδια που λες στα live είναι εκείνο που απολαμβάνεις περισσότερο να λες μαζί με το κοινό και περιμένεις τη στιγμή που θα το πεις;

Το Σάββατο 28.01.23 είχαμε μια μεγάλη συναυλία, ίσως η μεγαλύτερη που θα έχουμε κάνει ποτέ σε κλειστό χώρο, στο We στη Θεσσαλονίκη. Είναι πάντα συγκινητική η επιστροφή μας στη Θεσσαλονίκη, καθώς εκτός από την πόλη που μένουν όλοι οι μουσικοί της μπάντας είναι ταυτόχρονα η γενέθλια πόλη μου όπως και η γενέθλια πόλη των Polkar. Το τραγούδι που πάντα «με ταξιδεύει» στις συναυλίες μας είναι το «Αγάπησε με».

Θυμάμαι στην πρώτη συνέντευξη που κάναμε πριν αρκετά χρόνια ο τίτλος ήταν «Εσύ παιδί μου πότε θα κάνεις τηλεόραση». Σήμερα έπειτα από αρκετές τηλεοπτικές δουλειές πώς αισθάνεσαι που κάνεις τηλεόραση; Μίλησε μου για την τηλεοπτική σειρά «Γλυκάνισος» στην όποια σε βλέπουμε αυτή την εποχή.

Η τηλεόραση όταν γίνεται με σωστούς όρους δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από μια καλή συνεργασία στο θέατρο. Μπορείς να νοιώσεις δημιουργικός, μέλος μιας ομάδας και ταυτόχρονα ήσυχος όταν τα πράγματα γίνονται με ωραίους επαγγελματικούς όρους. Έτσι νοιώθω και φέτος στο «Γλυκάνισο». υπάρχει μια πολύ δυνατή ομάδα από πίσω που φροντίζει το αποτέλεσμα και άνθρωποι που χαίρομαι πολύ που συναντώ κάθε μέρα στα γυρίσματα.

Θα ήθελες να σκηνοθετήσεις στο μέλλον στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο;

Δεν είναι κάτι που το έχω σκεφτεί. Μου αρκούν αυτά που ήδη κάνω!

Γιώργο θα ήθελες να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με ένα απόσπασμα που είναι σημαντικό για σένα από τον «Θάνατο στη Βενετία» ;

Προτιμώ να σας αφήσω με μια φράση του Χαλίλ Γκιμπράν που είναι σαν να περιγραφή τα «σπάργανα» του έργου: «Ζούμε μόνο για ν’ ανακαλύψουμε την ομορφιά. Όλα τ’ άλλα είναι μια μορφή αναμονής». Χαλίλ Γκιμπράν